Dafne

[Sokratex]

• 
  
  Zawsze tak się kończy: łzami morszczyn pachnie,
  a w muszlach nie szumi fal zmierzwionych cyjan;
  zerka w morze spod sęków poskręcana Dafne -
  jeszcze nie przeczuwa, że już jest niczyja.
  Słońce mewy ostrzy, jak białe pinezki
  przypina do plaży, przez chmury do nieba,
  na wzburzonych wydmach wiatr ucisza piaski
  ...ciiiii... niesforne dzie... ci...pu... styń jeszcze... nie ma...
  
  Często tam jeździłam. Już czułam, już we śnie
  widziałam się bez ciebie, choć ciebie nie było;
  swój ból przeczuwałam po stokroć boleśniej,
  miłość większą do ciebie niż prawdziwa miłość.
  Po drodze nad morze podjeżdżałam nieraz
  na małą stacyjkę - zjeść coś, zatankować
  i śniła mi się zawsze ta sama kelnerka,
  rozmawiając te same wymawiałam słowa.
  Potem, na zakręcie, zatrzymywał mnie ciągle
  policyjny patrol - sczerniała atrapa:
  tekturowy sierżant wolno ściągał spodnie,
  zęby w śnie zaciskałam przerażona, blada...
  Od tej pory na brzegu morszczyn łzami pachnie
  i w muszlach nie szumi fal zmierzwiony cyjan,
  zerka z sęków w morze poskręcana Dafne -
  jeszcze nie przeczuwa, że jest już niczyja.

https://www.youtube.com/watch?v=AyMTeEtctkk

[JSK]

Cały wiersz jest dwunastozgłoskowcem, ze średniówką po szóstej sylabie.

Jednak wersy:

zerka w morze spod sęków poskręcana Dafne -

widziałam się bez ciebie, choć ciebie nie było;

miłość większą do ciebie niż prawdziwa miłość.

i śniła mi się zawsze ta sama kelnerka,

rozmawiając te same wymawiałam słowa.

zęby w śnie zaciskałam przerażona, blada...

Od tej pory na brzegu morszczyn łzami pachnie

są pisane trzynastozgłoskowcem

znaczy na wiersz 24 wersowy, siedemnaście wersów to dwunastozgłoskowiec, a siedem - trzynastozgłoskowiec.

Dobrze. Purystą nie jestem, choć pójście na "łatwiznę" - zauważam.

Pozdrawiam.

[Miladora]

Jak mnie ładnie wyręczono w podliczaniu...

No to dalej:
widziałam się bez ciebie, choć ciebie nie było;
swój ból przeczuwałam po stokroć boleśniej,
miłość większą do ciebie niż prawdziwa miłość. za dużo jednak "ciebie", a rym wewnętrzny gramatyczny za bardzo wpada w ucho.

- pinezki/piaski - nie brzmi dobrze.

- Potem, na zakręcie, zatrzymywał mnie ciągle = 13/6/7 - następny wers haczący.

- Słońce mewy ostrzy, jak białe pinezki - bez przecinka dałabym.

Dobra opowieść, Sokratesku, więc ją dopracuj, nie tłumacząc się rozlicznymi zamysłami, bo ja lubię załatwiać sprawy szybko i po męsku.

A teraz Twoje zdrowie.

[e_14scie]

bez rozbierania i liczenia zgłosek, co już zrobiono

bardzo mi się podoba zarówno treść, jak i forma

ps
Mila, pinezki - piaski to całkiem dobry konsonans. Ja to słyszę

[Miladora]

ps
Mila, pinezki - piaski to całkiem dobry konsonans. Ja to słyszę

A mnie to "zki/ski" piszczy w uchu.

[Sokratex]

Dobrze. Purystą nie jestem, choć pójście na "łatwiznę" - zauważam.

Bez przesady. Skoro znasz się na tym, wiesz, że tak samo łatwo napisać villanellę z wzorcowym metrum:
http://www.osme-pietro.pl/wiersze-rymow ... -t492.html
albo sonet:
http://www.osme-pietro.pl/wiersze-rymow ... -t435.html
czy walca, przykładu czterostopowca amfibrachicznego przeplatanego czterostopowcem amfibrachicznym katalektycznym, gdzie w parzystych wersach nie ma ostatniej, nieakcentowanej sylaby - przykład na dole tego wątku:
http://www.osme-pietro.pl/wiersze-biale ... 19-20.html

Dodano -- 16 lis 2011, 18:20 --

Jak mnie ładnie wyręczono w podliczaniu...

Jakby co informuję, że też potrafię liczyć

No to dalej:
widziałam się bez ciebie, choć ciebie nie było;
swój ból przeczuwałam po stokroć boleśniej,
miłość większą do ciebie niż prawdziwa miłość. za dużo jednak "ciebie", a rym wewnętrzny gramatyczny za bardzo wpada w ucho.

Jest to zarazem gra słów. Podpatrzyłem, choćby u Shakespeare`a, jak jedno słowo potrafi ewoluować w obrębie wersu, dwóch.

- pinezki/piaski - nie brzmi dobrze.

Ale... inaczej. Przynajmniej nie pozwala się domyślać co będzie dalej. Niestety rymy mają to do siebie,
że podczas czytania pozwalają się domyślać następnego wersu. Staram się to utrudniać

- Potem, na zakręcie, zatrzymywał mnie ciągle = 13/6/7 - następny wers haczący.

Spróbuj poddać się rymowi tego wiersza, zamiast odruchowo równać wszystko.
Wiersz to nie tylko rymy, przede wszystkim powinien posiadać wewnętrzną melodię
a wtedy nawet rymy nie są potrzebne.

- Słońce mewy ostrzy, jak białe pinezki - bez przecinka dałabym.

Zauważ, że wtedy przerzutnia (to co po "jak" i w następnym wersie) straci na znaczeniu.

Dobra opowieść, Sokratesku, więc ją dopracuj, nie tłumacząc się rozlicznymi zamysłami, bo ja lubię załatwiać sprawy szybko i po męsku.

Dziękuję za sugestie Pisałem już, że ciekaw jestem jak daleko rozmijam się z Odbiorcą - takie uwagi pozwolą mi wypośrodkować
następne próby. Choć np. Gałczyński też miał idealne metrum w nosie i nawet wiem prawie na pewno dlaczego.
Nie, nie lekceważył Czytelnika - tu chodzi o coś innego

A teraz Twoje zdrowie.

Przede wszystkim Twoje:



Dodano -- 16 lis 2011, 18:25 --

ps
Mila, pinezki - piaski to całkiem dobry konsonans. Ja to słyszę

A mnie to "zki/ski" piszczy w uchu.

W końcu to są pinezki... au! I nie trzeba już dodawać czegoś w rodzaju: skrzą w słońcu.

Dodano -- 16 lis 2011, 18:27 --

bez rozbierania i liczenia zgłosek, co już zrobiono

bardzo mi się podoba zarówno treść, jak i forma

ps
Mila, pinezki - piaski to całkiem dobry konsonans. Ja to słyszę

Cieszę się, że słyszysz te piaski/pinezki Prawda, że mają ze sobą wiele wspólnego, zwłaszcza kiedy na plaży świeci ostre słońce?

[Ewa Włodek]

a ja ogarnęłam całość - i spodobała mi się ta aura snu, przeplecionego ze wspomnieniem, w sumie - coś nierealnego, z pogranicza rzeczywistości...Lubię takie poestyzowanie, a nastrój - bardzo wmoim guście...


Pozdrawiam serdecznie i z uśmiechem
Ewa

[Leon Gutner]

Leo nie za często liczy - jak się pisze ilość sylab wychodzi jak automat .
Zazwyczaj
Ładna opowieść.

Z ukłonem L.G.

[Miladora]

Spróbuj poddać się rymowi tego wiersza, zamiast odruchowo równać wszystko.

Myślisz, że robię to odruchowo?
Owszem - jako muzyczka mam zakodowane poczucie rytmu i melodii. Gdy się potykam, to wiem, że coś jest nie tak.

Wiersz to nie tylko rymy, przede wszystkim powinien posiadać wewnętrzną melodię

I tej harmonii mi zabrakło w wypunktowanych miejscach.

[Sokratex]

a ja ogarnęłam całość - i spodobała mi się ta aura snu, przeplecionego ze wspomnieniem, w sumie - coś nierealnego, z pogranicza rzeczywistości...Lubię takie poestyzowanie, a nastrój - bardzo wmoim guście...


Pozdrawiam serdecznie i z uśmiechem
Ewa

O taki nadrealizm mi chodziło. I o zagubienie, oddanie smutku - jego nastrój.
Dziękuję



Dodano -- 17 lis 2011, 23:28 --

Leo nie za często liczy - jak się pisze ilość sylab wychodzi jak automat .

Raz idealnie, raz maniakalnie byle nie w kółko tak samo.

Pozdrawiam.