mrok jesienny

[coobus]

mrok jesienny spłynął wiatrem
i zatrzymał się nad miastem
odszedł śmiech różowych dzieci
niepotrzebny już nikomu
zatrzasnęły swe powieki
spracowane okna domów
czas wykrwawia duszę nocy
w gniewie ciemnej
w szczęściu jasnej

czyjeś myśli zbuntowane
w pełnych żaglach wiatr poczuły
po raz pierwszy opuściły
zakurzony lamus dat

czyimś ustom brakowało
wiary
siedemnastu lat
naznaczone piętnem wspomnień
odepchnęły
choć pragnęły