odloty

[coobus]

szept zamka
pomruk pod stopą
rysuje szklaną ciszę
dym z papierosa nie opadł
wieszak się sennie kołysze
pościel jeszcze rozgrzana
i kilka świeżutkich róż
ściętych z samego rana

no cóż…

wiara na skrzydłach motylich
uśpione lęki studzi
lecz nim powieki uchylisz
nim cię ulica zbudzi
zrozumiesz
choć ciągle śnisz
tej ciszy słonawy smak
że właśnie
że właśnie dziś

no tak…

i nie da się
wiecznie już tak
wciąż razem dosięgać gwiazd
bo każdy wędrowny ptak
powraca do swoich gniazd
już czas
gdy muszę i ja
powrócić do Itaki
jak ptaki któregoś dnia

jak ptaki…

popatrzysz jak znikam w locie
jak nikną szanse na cud
a w oczach zamiast wilgoci
poczujesz suchość i chłód
kiedyś podeschnie rana
pod plastrem czasu i łez
tak to już jest
kochana

tak jest…