Leitmotiv

[Gloinnen]

Wciąż odrasta. Pień przecięty na pół
rozlewa żółć i brąz między ukąszeniami. Ciało
uczy się wysychania. Błyskawiczna dekompresja
po złamaniu kodu.

Pod skórą wieczna zmarzlina. Cienie
skreślone przez pomyłkę. Trzeszczy
pękająca skóra na ustach.

Nie można się wymknąć z obiegu materii.
Zesztywniałe na mrozie gałązki
rozrywają brzuch australopiteka. Coraz dłuższe
światłowody zwielokrotniły przebłyski
w wiązkach łykodrzewnych. Wędrówka
do alternatywnej historii, za koło podbiegunowe.

Tam nie ma już drzew ani ludzi, tylko
nietknięta biel. Layout ze śniegu i pokruszonych kości.
Nic prostszego.
Strona główna.



____________________
Glo.

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry, choć lekko ścina krew, może przez tą wieczna biel. Zastanawiam się nad wiązkami łykodrzewnymi - czy nie lepsze byłoby samo łyko?

Pozdrawiam.

[emelly]

Hm, jak będę miała coś więcej do powiedzenia, pokuszę się o interpretację. Na razie powiem tylko - świetny. Ten wiersz, Glo, naprawdę świetny.

[iskierka]

Bardzo dobry moim zdaniem

[ks-hp]

Świetnie zmrożony wiersz (co nie znaczy, że hermetyczny), a atmosfera, jak napisał Marcin, naprawdę ścina krew. Motyw bardzo dobrze poprowadzony, a strofa ostatnia zostaje moją faworytką. Pozdrawiam!

[emelly]

Cały czas jestem pod głębokim wrażeniem tego wiersza. Ze wszystkich Twoich ten chyba najbardziej mi się spodobał... Chyba go mniej więcej rozumiem, ale jest on rzeczach, o których albo umie się mówić tak jak Ty w tym utworze, albo lepiej zmilczeć. Więc jeszcze raz po prostu wielkie brawa

[Gloinnen]

Dziękuję pięknie. Rozpieszczacie mnie Waszymi komentarzami...