Alka z trasy powoli staję się wyspą czyli ćwiczenie grymasów

[figa]

Tam w głębi tkwi śmierć, chyba że pospieszymy się,
przybiegniemy przed nią i zrozumiemy,
że już wszystko jedno.
(J Cortazar"Jak nakręcać zegarek")


moje Velorios ciągle trwają
od dwudziestego ósmego kwietnia
dwa lata z okładem na głowie
wizje coraz to nowsze
przebarwienia skóry w fioletach
czerni nigdy dosyć
w histerii i spazmach
trzeba się zmęczyć wymusić wyrwać
resztki empatii dogasają w palenisku

ze złością pcham taczkę
a we mnie jest gruz i pył
bezużytecznie poruszam rękami
z wiatrakiem w tle
szuranie drewnianych nóg
chodaków niewyraźny krok
poniżej poziomu morza
otwierają się godziny
dni spędzone z powiek sny

gdzieś kiedyś
na parze gotowało się warzywa
teraz roje much zasiadają
przy jednym stole
martwa natura z łyżką w zupie
mam chłód wieczornych ułożeń
gorączkę porannych roszczeń i trawę
trzymam się sama
coraz bardziej zielona

[Zola111]

Świetny teks.

Poza słowem "empatia", pożyczonego ze stylu, jakiego nie lubię w poezji.
Jest piękna "wrażliwość", "delikatność", "współczucie".

Tu by się przydał jakiś neologizm, coś na granicy pojęć "współodczuwanie" i "wrażliwość".
Może "współczulność"?

Nie wiem. Byle nie "empatia".

Pozdrawiam, tekst chwalę, chwalę.

[figa]

nie lubię neologizmów
nasz język jest bogaty
karton pudełeczko - etui - futerał = box

nie trzeba nowych - ale szanuję awersję do słowa empatia

[iskierka]

Świetny teks.

[triste]

Będzie lepiej, peelko, wiem o tym. Alik, czytam z łezką w oku, piękny wiersz

[figa]

dużo wody jeszcze upłynie - dziękuję Baś