Jakoś

[Zola111]

mamy podobne gałęzie,
rdzeń – równie nonkonformistyczny.

korzenie wiecznie poszukują żywej wody.
skóra – chropawa na wszelki wypadek.

liście, by oddychać.
jeśli to igły – powierzamy im zszywanie
wątków w sensowną całość,

by w koronie zaistniało
jakieś gniazdo,
jakieś opus finalis,
owoc żywota powszedniego.

moją korę drąży
zupełnie inny wzór. dlatego
boleśniej jest. i jakoś krócej.
na szczęście.

bujamy w niebo,
w ziemi - zespoleni na nawóz.

11.09.12.

[iskierka]

świetny wiersz po prostu
nic dodać nic ująć

[SamoZuo]

Ciekawa gra słowna;
prawda o ludzkiej egzystencji ujęta delikatnie, lecz bardzo obrazowo.

Podoba się.

Pozdrawiam

[Gloinnen]

mamy podobne gałęzie,
rdzeń – równie nonkonformistyczny.

korzenie wiecznie poszukują żywej wody.
skórę – chropawą na wszelki wypadek.

liście, by oddychać.

Zdanie o korzeniach wtrącone w wyliczankę. Po nim fraza - "skórę - chropawą na wszelki wypadek" źle brzmi stylistycznie, jako kontynuacja wcześniejszej konstrukcji. Skoro już zmieniasz zapis, zastosowałabym konsekwentnie ciąg zdań:

"korzenie wiecznie poszukują żywej wody.
skóra jest chropawa - na wszelki wypadek

a liście - niezbędne by oddychać."

by w koronie zaistniało
jakieś gniazdo,

Drugie "by" - rzuca się w oczy. Powtórzone "jakieś" w niby-anaforze według mnie jest niepotrzebne, wystarczyłoby jeden raz użyte we właściwym miejscu.

A gdyby:

"niech w koronie zaistnieje
gniazdo
jakieś opus finalis"

Poza tym - nie mogę jakoś uwierzyć, że Ty też uległaś tej modzie na małe litery po kropce.

Wiersz oparty na dość prostej i znanej analogii człowiek/drzewo, ale skojarzenie ujęte w ciekawy sposób. Chociaż przemiany organiczne ludzkiego ciała (rozkład do podstawowych form materii ---> nawóz), wpisanie ich w nieubłagane cykle natury - niepokoją... Drzewo (przyroda) i człowiek, na ogół zawsze w opozycji do siebie, nagle zostają zrównani ze sobą - w śmiertelności, w substancjalnej jedności. Tego ludzka pycha często nie potrafi zaakceptować, stąd "boleśniej jest" i "krócej"... Życie człowieka, choć ulotne, jest w gruncie rzeczy krótkotrwałym, nieustannym cierpieniem. A jednak "bujamy w niebo", czyli wymykamy się z naszej znikomości, materialności, pomimo fizycznego unicestwienia doczesnej powłoki...

Pozdrawiam,


Glo.

[Zola111]

Kochani,

dziękuję za czytanie.

Szczególnie wnikliwie omawia tekst Gloinnen. Serdecznie dziękuję.

Pozdrawiam,