synchronizacja

[semiramida]

SYNCHRONIZACJA

powoli coraz więcej chwil
łapię w sieci

nie jestem wcale gorsza
choć usta mam zaklejone
i królewskie przebranie
za ciasne dla tylu słów i gestów
dla tylu cierpień

a jednak
to ja właśnie będę święcić
i świętować

nowa gwiazda by zastąpić
tę która spłonęła
psu na budę

dwie proste równoległe
mogą się spotkać
tylko w moim wierszu

[iskierka]

dla tylu słów i gestów
dla tylu cierpień

Ja bym dała
dla tylu słów gestów
i cierpień

By nie powtarzać słowa tylu

[Sede Vacante]

Dla mnie tak, jakby osoba w wierszu wreszcie cieszyła się, że nadszedł czas, by wyzwolić się z jakiegoś schematu, niewoli, jakichś "kajdan".
I tryumfuje. Bo ma siłę, wiarę w swoją misję, nadzieję na sukces...
Ale na końcu przyznaje druzgocąca rację.
Tak naprawdę nie ma ani siły,a ni wiary, ani szans, bo brak...odwagi?
Nie w sensie pejoratywnym. Wszystkim nam czasem brakuje odwagi, to ludzkie.

Dość ciekawe spojrzenie na osobę, która jest świadoma swoich ograniczeń, klatki, w której jest i nie może się wyzwolić.
I jest ona wielką buntowniczką, niemalże "aniołem zagłady", a przynajmniej sama siebie o tym chce przekonać.
Niestety - ie udaje się jej.
Wewnątrz trwa wojna, ale na zewnątrz już zawsze będzie ofiarą.
Jest w tym dramatyzm, choć ie oczywisty, ie rzucający się w oczy "z bagnetem", raczej ukryty, szeptany, do odczytania przez wnikliwych.
Podoba mi się.

[semiramida]

Dziękuję:))) Sede miło znów Cię widzieć:))) każdy czasem bywa swoim własnym więźniem:))) s.

[Sede Vacante]

Dziękuję:))) Sede miło znów Cię widzieć:))) każdy czasem bywa swoim własnym więźniem:))) s.

Oj, kto jak kto, ale ja coś o tym wiem
Może dlatego tak mi "podszedł" twój wiersz:)

[Gloinnen]

W tym największy problem, by zawsze pozostać sobą. Dobrze się z samym (samą) sobą czuć. Zaakceptować siebie, po prostu. Z własnymi przywarami, problemami, niedoskonałościami. Jeżeli ciągle będziemy tęsknić za "byciem kimś innym", życie nam umknie i nigdy nie będziemy mieli okazji do tego, aby stać się lepszymi, mądrzejszymi, aby siebie rozwijać, aby poznać granice własnych możliwości. Poczucie tego "więzienia" maskuje naszą niechęć do pracy nad sobą, ale indukuje też swoiste cierpiętnictwo. Tymczasem, korzystając z własnego, niepowtarzalnego potencjału można dokonać rzeczy wielkich, należy tylko w porę odkryć swoją drogę. Szukać jej nie tam, gdzie nie damy rady pójść, lecz tam, gdzie nogi same niosą. Jeżeli "naszość" nas w czymkolwiek ogranicza, oznacza to, że nie w tym kierunku należałoby dokonywać ekspansji.

Sam wiersz przeczytałam z przyjemnością.

Pozdrawiam,


Glo/

[Alek Osiński]

dwie proste równoległe
mogą się spotkać
tylko w moim wierszu

A więc dokonujesz niemożliwego
puenta jak marzenie