Z tego życia nici [dla niej]

[Gabriela]

stale odchodzimy
ten raz żal odchodzić
nie raz zawiedziecie
a ja raz zawodzę


Tej nocy deszcz wył długo, nie chciała być dłużna.

Zmokła. Szczęście w nieszczęściu, nić została sucha.
Płynie między palcami, gdzie przystanek – supeł.
Tak można w nieskończoność: nawijać i puszczać
Skryć w głębokiej kieszeni, by za chwilę wyjąć,

pytać po co to wszystko. Ten cienki sznureczek?

Znów chwytam się - jak brzytwy - szeregu korali.
Chyba już się nie boję. Nawet jeśli pęknie,
najciemniejszy z pokoi jest lepszy od pustych,
sennych, przekrwionych oczu. Długie, jasne włosy

cienkie, jak ten sznureczek. Wiem. Na jednym wiszę.

Nigdzie się nie ukryję, czekam na omdlenie.
I kłamie, kto potwierdzi, że śmierć nie jest końcem
wszystkiego. Tak wszystkiego! Wszystkiego, bo we mnie
nie ma muzyki czy echa. Naderwana struna

cienka, jak ten sznureczek. Pociągnie. Za język

niewyparzony, obcy. Swojego wciąż nie znam.
Kciukiem na ustach, sercu, kreślę świeże krzyże.
By zostało pomiędzy, co nie przetrwa ponad,
przydałaby się nitka. Ta jednak zbyt sucha.

Po mnie zgrzytanie zębów. Wyje szyszymora.


nie kłamie kto twierdzi
że śmierć nie jest końcem
wszystkiego pamiętaj
tylko tego w tobie

[iskierka]

Nie wiem czemu, ale to mi przypomina część opowiadania
chyba dla tego, że ta pierwsza linijka taka jest,
ale tak to do wiersza nic nie mam

[Gabriela]

dziękuję Iskierko.

[Ewa Włodek]

Tej nocy deszcz wył długo, nie chciała być dłużna

uff, to jest - moim zdaniem - najmocniejszy akcent w wierszu! Niesamowite, słysze to wycie peelki, i to "fizyczne" i "mentalne"...A nić życia, nić, która nieraz nas łączy z przeszłością, z najdroższymi, z wszystkim, co za nami - cienka bywa, czasem - zasupłana, powęźlona...Czasem - bywa i nicią Ariadny...Może poprowadzi peelkę w lepsze miejsce - po tej, czy po drugiej stronie życia...

Poczytałam z przyjemnością. Lubię takie klimaty...
Pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[Gabriela]

Ewo; bardzo się cieszę, że przypadł.
pzdm