w pękniętej szybie melancholia nic nie waży

[Gloinnen]

uśmierzona pamięć
mogłoby się zdawać
samobiczowanie
co noc się powtarza

delirium wciąż w wersach
jak gorzki leitmotiv
przewrotnie wybrzmiewa

a ty ciągle o tym

czas nie zmyje zdarzeń
nie mogę nic zmienić
znów wracam do tamtej
feralnej jesieni

oczy szklą się gniewem
pytania jak blizny
ręce darmo ciepłe

na co jeszcze liczysz?

świat win nie wybaczy
dawno drzwiami trzasnął

łzy liście i gwiazdy

spadają...

...i gasną



____________________
Glo.