rok temu drzewo zrzuciło zieleń

[Gloinnen]

zrymuję znowu śmierć z oddechem
opowiem tędy i owędy
co się skończyło
co trwa jeszcze
szydło wyłazi wciąż z pamięci

krwią pragnę zacerować przeszłość
jesień jak echo po wczorajszym
uciekły myśli
w ślad za weną
z coraz czerwieńszych fotografii

za cienką linią pod napięciem
w zgasłych lampionach mgła szeleści
szukają ciepła
drżące ręce
choć pod palcami grudy ziemi

wieczór z gałęzi drzew cmentarnych
diademy zardzewiałe strąca
spleen z każdym liściem
wchodzi w nawyk
jak wyuczona kiedyś rola

głos znikąd nagli - czas odchodzić
powtórzyć w drodze przemyślenia
wśród epitafiów
smutnych rocznic
nim wiatr oderwie tu od teraz



____________________
Glo.