Katharsis

[Gloinnen]

Proszę cię, nieskończony Smutku,
zaklęty w gorycz mdłej szarugi,
oducz mnie kochać raz na zawsze.

Przepłyń przez Myśli ostrym wiatrem,
by żaden płomyk ich nie zbudził;
spojrzenia w wiecznym Śnie zamuruj.

Zamieci, która miotasz z furią
pierwsze śnieżyce przez przestworza,
porwij tej nocy w mroźny jasyr.

Piekło uchyla białe bramy,
nie może być już nigdy gorzej;
krzyki rozerwą sine Jutro.

Zanim całunem Mrok omota
Pamięć, co jeszcze nie umarła,
przyjdź, Zimo, w migotliwych szubach.

Skuj lodem rozchylone usta,
niech żadna z nich nie płynie skarga,
i dumne Ciało chłoszcz bez końca.



http://www.youtube.com/watch?v=SASI1eW3PSM
____________________
Glo.

[Ewa Włodek]

inspiracja - świetna, momentami - upiorna, ale jest w niej ładunek energii. Zaś peelka - bardzo zrezygnowana, niebywale przybita, pragnąca tylko lodowatego spokoju śmierci...Chyba niewykonalne, bo nidzie nie ma gwarancji, że po tamtej stronie nie ma już niczego, co jest po tej...

Poczytała, zadumałam się. Wiersz - bardzo w moim guście...
Serdeczności wysyłam...
Ewa

[Leon Gutner]

Temat jak najbardziej Leonowy .
Jednak ty Glo wypisujesz go wysublimowanie - żeby nie powiedzieć z wyrachowaniem .
Jakbyś przeszła przez to o czym piszesz a teraz już pogodzona stojąc obok - opowiadasz o tym co widzisz z wierzchołka .
Dosłowność miesza się z nazywaniem rzeczy po ....nazwisku .

Jestem ujęty tym spojrzeniem i oddaję się w słodki jasyr takiej poetyki z dobrowolną przyjemnością .

Z ukłonem L.G.

[e_14scie]

katharsis wykonalne, ale nie za życia, droga Glo.
Nic mądrego nie napiszę, gdy wiersz żyje swoim pięknem.

[skaranie boskie]

Kiedyś, dawno temu, kiedy jaja miały kły, małpie przydarzyło się napisać coś, co wówczas za wiersz uznawała. A zaczynało się to tak:

Płonna nadziejo, po com cię budził,
gdy spałaś?
Że dasz mi szczęście, darmom się łudził -
nie dałaś.

Chyba wiem czemu ten fragment małpiej tfurczości przypomniał mi się, gdy czytałem twój wiersz. Chyba? Nie, wiem na pewno. To nadmiar patosu, to wymowa godna "wielkiej" treści. Może jakąś odę można by tak napisać. Choćby to była oda do klozetu. Ale tu widzę zamierzenie stworzenia liryki. I dobrze, że widzę, bo samego stworzenia już dostrzec trudno.

To jakby nie twoje...

[Gloinnen]

oda do klozetu.

Już ktoś kiedyś napisał.
Ale możemy napisać za to odę do bidetu.

[skaranie boskie]

Klozecie! Kto ci dał skrzydła?

[coobus]

Jak skomentowała Ewa, jest w tym wierszu spory ładunek energii. Jakaś lawa wypychana pod ciśnieniem. Ale Smutek nie oduczy kochać, jest zaledwie biernym towarzyszem niedoli. Jak zawsze czytam Cię z przyjemnością

[Nalka31]

Wiersz przeczytałam z zaciekawieniem i posłuchałam sobie tej inspiracji, ale sama nie wiem. Wydaje się, że wiersz żyje jakimś swoim osobnym życiem w odniesieniu do utworu muzycznego. Tak jakby chciał się uwolnić od melodii i obrazu. Nie mniej klimatu i ładunku uczuć nie można mu odmówić, i tego że oddziaływuje na wyobraźnię czytelnika.

[Nicol]

Przyjemność odczytu zawsze gwarantowana gdy w podszewce taaakie emocje ech kłopot z nimi ale mimo to