Póki się ogień tli w lampionie

[Gloinnen]

Jeszcze w myślach się kłębi dym dawnych pożarów,
jeszcze ciepłe popioły; nad nimi cień błądzi.
Iskry groźną czerwienią szyderstwo ślą światu,
niepokorne płomienie wciąż chcą się odrodzić.

Lecz czy warto szaleńczo wspomnieniem rozniecać
wśród dni dawno minionych - pożogi bez końca?
Czas płynący spokojnie, gdy burza usnęła,
miękkim szeptem usypia spłakane pustkowia.

Ludzie kar nie darują, lecz życie trwa nadal;
może kiedyś w podziemiach się światło przebudzi?
Serce - sługa posłuszny - zmilczawszy pytania,
niestrudzenie wybija rytm twardej etiudy.

Dzień tęsknotę troskliwie jak ranę zasklepia.
Gniew szarzeje; ból cichnie. A miłość jest wieczna.



____________________
Glo.