Pożegnanie dziadka

[australijka]

Widok dziadka starego przed oczyma staje,
gdy wyprawiał wnuczęta na drogę daleką,
z trudem ukrywszy łzę, szklącą pod powieką,
żegnając krzyżem swiętym, jak obyczaj każe.

Kochały go nad życie, wiec trudno im było
oderwać rąk od szyi najbliższej osoby -
- dziadka, który wychował, do szkoły sposobił,
zimą woził na sankach, radując się chwilą.

Przyszedł czas pożegnania, rozdarte na części
ludzkie serca zranione. Jakże trudno odejść,
zostawiajac daleko osobę kochaną.

Żałosny głos dziadka do dziś w uszach dźwięczy.
Wiele lat upłynęło - wówczas były młode.
Wciąż trudno się pogodzić z tak zadaną raną.

[Stepanian]

Australijko, przegadałaś i przeckliwiłaś. Zapewne nadmiar rzewności sprawił, że w wierszu pojawił się "żałosny głos dziadka". A dlaczego żałosny, ja się pytam?

PS
Za słownikiem:
żałosny
1. wyrażający żal;
2. wzbudzający politowanie;
3. wywołujący niechęć, niesmak

[Leon Gutner]

Chyba już czytałem tym niemniej - raz jeszcze z uwagą i przyjemnością

Z ukłonem L.G.

[jaga]

Żałosny głos dziadka do dziś w uszach dźwięczy.
Wiele lat upłynęło - wówczas były młode.
Wciąż trudno się pogodzić z tak zadaną raną. - smutny wiersz Danusiu

[australijka]

Do Stepanian - dlaczego zalosny? Mysle, ze jasno w wierszu. Pelno w glosie smutku i zalosci, bo dziadek traci juz na zawsze najukochansze dla niego osoby. Dla Ciebie przegadanie, a dla mnie doswiadczenie zyciowe. To byl moj ojciec, a dziadek moich dzieci. Juz go nie ma miedzy nami, ale zyje w naszych sercach. Umieszczenie takiego komentarza moze wynikac wylacznie z tego, ze nieuwaznie czytasz, a koncentrujesz sie wylacznie na krytyce.

[Gloinnen]

Droga Australijko,

wydaje mi się jednak, że Stepanian ma trochę racji, odnośnie słowa "żałosny".

W języku polskim używane jest ono w znaczeniu zdecydowanie pejoratywnym: żałosny - wzbudzający politowanie, aż do śmieszności. Niewiele ma wspólnego z etymologicznym korzeniem - "żałość" (smutek, żałoba).

Poszukałabym określenia, które lepiej odda smutek rozstania, najlepiej poprzez uderzenie szczegółem.

"A drżący głos dziadka do dziś w uszach dźwięczy" ---> przykładowo tak. Można oddać wzruszenie, tłumiony płacz, niepokój - poprzez wierne odwzorowanie rzeczywistej sytuacji. Osobiście do mnie bardziej przemawia gra obrazem, niż dosłowne opisywanie emocji.

rozdarte na części
ludzkie serca zranione.

Podobnie tutaj. Rozumiem, że chcesz przekazać w wierszu duży ładunek emocjonalny. Może jednak spróbuj być mniej patetyczna, a bardziej - konkretna - jak choćby we fragmencie:

dziadka, który wychował, do szkoły sposobił,
zimą woził na sankach,

Tutaj wzruszasz autentycznie, właśnie dlatego, że unikasz podniosłości.

"zranione ludzkie serca, rozdarte na części" - takie sformułowania raczej odnoszą przeciwny od zamierzonego skutek.
"zranione"/"raną" - powtórzenia tworzą wrażenie przegadania właśnie - warto urozmaicić obrazowanie i nie powracać do raz już użytych metafor.

Zaletą wiersza jest jego tematyka. Mało kto dziś odważa się opowiadać o prostej, rodzinnej, a jakże głębokiej miłości.

Pozdrawiam,


Glo.

[Dante]

Zgadzem się z przedmówcami. Nadmiar patosu sprawił, że nie przebiła się szlachetność intencji i korzyść z podjęcia rzeczywiście dość rzadkiej w obecnej poezji tematyki.

Może warto trochę popracować nad wierszem.

Pozdrawiam AD

[anastazja]

Dziadkowie zawsze są cenni, albo powinni być, różnie z tym bywa.
Przeczytałam z przyjemnością.

Pozdrawiam.

[coobus]

Dziadkowie zawsze są cenni, albo powinni być,

W imieniu dziadków, dziękuję

Kawałek serduszka, troszkę żalu, niezależnie od słownika, czyli wersz taki, jak gra w duszy, czysty. Każdy z nas wykasłuje czasami kawałek serca, gdy zadrapie w gardle.
Moje