wdeptany

[Gloinnen]

Skojarzyło mi się z wierszem Baudelaire'a "Padlina" - zresztą jednym z moich ulubionych.
Każdy człowiek nosi w sobie śmierć. Powoli, z upływem czasu, widzimy ją coraz wyraźniej na dnie własnego wnętrza. Jak napisał Krynicki:

Śmierć żyje z tobą, śpi z tobą jak siostra.
Śmierć żyje w tobie i z tobą umiera

W każdym zakamarku codzienności można odnaleźć odbicie jej destrukcyjnego, przerażającego uśmiechu.

Podoba mi się też naturalizm tego wiersza, w połączeniu/skontrastowaniu z frazami lirycznymi, jak tutaj:

nie pamiętam czemu w zębach piasek kruszę
czy istniałaś nie pamiętam
już nie muszę

Zaśpiew duszy przenika się z brutalnym rozkładem ciała. A całość jest jednocześnie pełna uniwersalnych refleksji o kruchości wszystkiego, co ludzkie, o alienacji, samotności, opuszczeniu, niezrozumieniu.

Pozdrawiam,


Glo.

[coobus]

Śmierć żyje z tobą, śpi z tobą jak siostra.Śmierć żyje w tobie i z tobą umiera

Zacytowałaś piękne słowa , Glo. Pozazdrościłem autorowi, tą brzydką zazdrością, że nie ja to wymyśliłem, a chciałbym. Mimo wszystko to spokojna zazdrość, jak ta, gdy wpatrujemy się w niebo pogodzeni z faktem, że gwiazdy są dla nas niedostępne. Czasami tylko wyciągam rękę w tamtą stronę, to musi wystarczyć.
Pozdrawiam Cię serdecznie

[atoja]

odruch wyparcia...mechanizm obronny
istnieje coś takiego...nie chcesz pamiętać i zapominasz na amen...

Coob
tym razem bardzo mocne słowa...