Do mojego synka

[atoja]

Glo...w tym wierszu jest wszystko...czyli

prawda

[lczerwosz]

Poprzednicy powiedzieli właściwie wszystko
Może śmiesznie zabrzmi sugestia by dodać jedno "mi", jakoś niechcący tak przeczytałem a potem zauważyłem, że nie ma, o tu:
by znów mi to powiedzieć.

I nic nie będzie, jak było dawniej. To nie obietnica, to pewne. Będzie wiele kroków, coraz dłuższych. Nie nadążysz. Nauczył się czytać, postawi pytania, sprawdzi wszystko, znajdzie odpowiedzi. Gdy dorośnie, zbuduje nie tylko drewniane miasteczka. Rozwiąże układ równań, weźmie pod uwagę wszystkie kształty i prędkości. Wymknie się do setek światów. Będą podróże, będzie gwizd pociągów lub szum samolotu. Ale nim to się stanie, nauczysz go obserwować, jak skamieniałe chmury pękają w słońcu i słuchać klekotu bociana - na łące. Nauczysz, bo to jest szlak powrotny, by przyszedł, by ci opowiedzieć, by znów przyszedł, by znów to powiedzieć - syn matce.

[ble]

Glo, to wcale nie jest łatwe napisać tak osobisty/oczywisty wiersz. Udało Ci się pisać z miłością bez ckliwości. Gratuluję, piękny. Przywiera do czytelnika jak dziecko.

[P.A.R.]

Powiedziałeś pierwszy raz, że najbardziej na świecie
i świat strącił zimę z włosów; a więc to możliwe.
Inne są teraz ranki, gdy przybiegasz jeszcze przed słońcem,
przynosisz ciepły sen w maleńkich dłoniach i zapach flaneli.

Twój świat
jak u braci Grimm
zastanawiam się, czy wyrosłem
czy ze zmazami jestem wciąż za pan brat...

[em_]

Przepiękne..
Czuć wszystkie te emocje, które powinno się czuć przy takich sytuacjach.
Bravo ;-)

[Sede Vacante]

Tu nie trzeba komentować, jest tak piękny, że chciałbym zapłakać, cudny.
Bardzo wzruszający, napisany tak, że od razu czuć to ciepło, tą "bezsilność" wobec braku oddechu, gdy zbiera się na łzy.
Nie ma nic piękniejszego, niż słowa dziecka, że kocha swojego rodzica. A kiedy tak bardzo wyczekane, nic innego się nie liczy i wszystko przybiera barwy spełnienia.
Ale każdy zbyt długi komentarz już by tylko spłycił wrażenia po wierszu. Tu nie ma co się rozpisywać. Czytać, czytać, czytać, bez końca.

[Gloinnen]

Dziękuję wszystkim.


Zaznaczam, że wiersz jest wybitnie niepoprawny politycznie. W myśl podpisanej przez naszych przemądrych polityków Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej - to promocja stereotypów płciowych w najczystszym wydaniu. Pochwała macierzyństwa - no jak tak można!?

[Jabrzemski]

Ano, pochwała macierzyństwa.
Nie mam nic przeciwko tak pięknie napisanej adoracji podmiotu powicia.

[Ania ayalen]

Wiesz co Jabrzemski...ten wiersz to jest perla. Perla. Jesli nie widzisz tego, jesli nie dostrzegasz roznicy miedzy najczystszym uczuciem a emocjami- coz mozesz powiedziec o wierszu? Kiedys pytalam- jak opowiedziec piekno rozy temu kto jej nie widzi...zadziwiasz, doprawdy.

[coobus]

No, proszę, brak tu mojego komentarza, a wydawało mi się, że zostawiłem swój ślad. Nadrabiam z opóźnieniem. Wiersz, za sprawą konkursu, stał się już wydarzeniem. Zachwyca, tyle tylko dodam, bo już wszystko chyba napisano. Gratulacje, Glo