kwiaty

[Sokratex]

• • • wiosną
      rzucaliśmy teczki do stóp
      jenerałowi Sowińskiemu
      
      wsparty na drewnianej nodze
      groźnie marszczył brwi
      znad armaty
      - któż mógł być bardziej godny zaufania?
      (do dzisiaj tak sądzę)
      
      wyzwoleni od wiedzy
      zrywaliśmy pełne buźki
      baziek na wyścigi
      park stawał się
      przez chwilę
      dżunglą okrzyków zachwytu
      
      były to nasze pierwsze
      w miarę uczciwe
      potyczki o serca
      ukochanych księżniczek
      
      matki stawiały wieczorem gałązki
      w wielkich wazonach
      uśmiechały się
      do wracających z pracy ojców
      
      patrzyli sobie w oczy
      cieplej niż maj
      
      
      
      
      
      jesienią
      spod okna starego człowieka
      kradłem róże
      
      to była dopiero kwintesencja odwagi!
      nie daj Boże wpaść w pomarszczone łapska
      tego rozhisteryzowanego okrutnika...
      śmierć na miejscu!
      jeszcze jedna upolowana nienawiść do świata!
      
      ale byłem nad podziw sprytny i przebiegły
      
      kazałem na przykład dzwonić chłopakom do drzwi
      i w tym samym momencie ciach!
      a właściwie trach!
      razem z korzeniami
      bo
      na ciach nie było czasu
      
      strasznie niebezpieczne
      były te moje eksplozje odwagi i brawury
      przeciwnik dostał w nogi pod samym Monte Casino
      podobno wciąż trzymał prawdziwy pistolet
      
      lecz
      ileż pierwszych zazdrości
      w spojrzeniach konkurentów
      kryło się na wycieraczkach drzwi!
      
      kładłem te ciężko zdobyte kwiaty
      dzwoniłem
      i uciekałem
      
      wszystkie przyszłe sławne aktorki i żony
      czarujących miliarderów były zachwycone
      rano dumnie pozwalały nam nieść tornistry
      i nie odzywając się w drodze do szkoły
      myślały
      
      który to?
      
      
      
      
      
      Już tych dwoje nie śpiewa, walca już nie tańczy.
      On do domu codziennie coraz później wraca -
      znów zebranie, to kursy, dodatkowa praca,
      jej przynosi jedynie zapach pomarańczy.
      
      Już z tych dwojga co chwilę któreś bywa chore -
      do kanapek jej wstawać nie chce się co rano,
      zupę grzeje na obiad bez przerwy tą samą,
      na ból głowy uskarża się ciągle wieczorem.
      
      On, człowiek złota rączka, co ludziom pomaga,
      więc wczoraj u sąsiadki zasiedział się długo,
      gdy w łazience zakładał, jak tłumaczył... udo?
      
      Ona włos do przyjaciół od rana układa -
      rumieni się i wzdycha, patrzy na zegarek,
      z szuflady fotografie wyciągnęła stare.
      
      
      
      
      
      pełne tragedii są pielęgniarki!
      
      wszystko się przy nich dokańcza
      a
      człowiek umiera w piekielnym ogniu
      i głupio
      
      jak to?
      żona ileś tam lat i nic
      
      nagle
      
      podchodzi taka młoda kręcąc dupą i...
      (bo zapomniała na przykład różowych?)
      bez uprzedzenia się nachyla
      
      proszę!
      ten z boku
      co to założył się o następne 10 dni
      umiera
      
      a mi się to kurwa nie podoba!
      - tak samo jak wam ta kurwa
      zresztą
      
      
      
      
      
      co się okazuje?
      
      nagle najważniejsza w życiu
      staje się szczoteczka do zębów
      jakiś sparciały ręcznik i pidżama
      poza tym można zostawić
      w domu całe życie
      
      i po co było tak kochać?
      
      
      http://tinyurl.com/czlj3oq

[Sede Vacante]

Przeczytałem pierwsza zwrotkę i...pięknie, wzruszająco. Melancholijnie mi się zrobiło. Cudowna opowieść.
Bardzo ładnie prowadzone słowa, ciekawie i przede wszystkim tak, że głęboko poruszają wrażliwość tęskniących za beztroską.
Więc dlaczego nie przeczytałem reszty?
Gdy zobaczyłem jakie to długie, przeraziłem się. Pomyślałem sobie, że tak pięknie opisana historia, jeśli rozciągnięta w poezji na tak wiele strof, pewnie straci na magii gdzieś w połowie. Aż tyle "gadania"?
Mogę mylić się zupełnie, absolutnie.
Ale nie chcę sprawdzać. Pierwsza zwrotka "ululała" mnie słodko i z nią chce pozostać.
Zwyczajnie nie lubię długich form.

[Ania ayalen]

Sede, ja to.na wyrywki probuje, zarzucam okiem i.wylawiam. Sokrates nam.sie skonfudowal jakos?

[Sokratex]

Przeczytpozdrawiamałem pierwsza zwrotkę i...pięknie, wzruszająco. Melancholijnie mi się zrobiło. Cudowna opowieść.
Bardzo ładnie prowadzone słowa, ciekawie i przede wszystkim tak, że głęboko poruszają wrażliwość tęskniących za beztroską.
Więc dlaczego nie przeczytałem reszty?
Gdy zobaczyłem jakie to długie, przeraziłem się. Pomyślałem sobie, że tak pięknie opisana historia, jeśli rozciągnięta w poezji na tak wiele strof, pewnie straci na magii gdzieś w połowie. Aż tyle "gadania"?
Mogę mylić się zupełnie, absolutnie.
Ale nie chcę sprawdzać. Pierwsza zwrotka "ululała" mnie słodko i z nią chce pozostać.
Zwyczajnie nie lubię długich form.

W takim razie obiecuję nie pisać tu przez najbliższe dni,
abyś miał czas spokojnie doczytać kolejne zwrotki

Żartuję. Dziękuję Sede i pozdrawiam.

Dodano -- 11 lut 2013, 22:34 --

Sede, ja to.na wyrywki probuje, zarzucam okiem i.wylawiam. Sokrates nam.sie skonfudowal jakos?

A tak mnie jakoś naszło

[Ania ayalen]

to teraz jestes Konfuciux

[Sokratex]

to teraz jestes Konfuciux

Krótkie, też łatwe do zapamiętania i pozbawione polskich znaków.
Niestety, mało oryginalne - na pewno konta na google już bym sobie nie założył: http://tinyurl.com/bq56evu

[Ania ayalen]

...