Gość

[Sokratex]

• • • Czy ktoś to zauważy, kiedy pójdziesz sobie
      wreszcie: ile mu wschodów, zachodów, albo snów -
      ile stąd pozbierałeś w kosz zamkniętych powiek
      
      (choćby śniegu, pól letnich, lub bzu) z czegokolwiek
      na co raz choć spojrzałeś przechadzając się tu,
      a co trwało - dotychczas - jak zamknięte w sobie
      
      na klucz? Gdyby potrafił żegnający człowiek
      dostrzec kradzież, jak mało pozostawiono mu
      z miejsc, których nie zebrałeś w kosz zamkniętych powiek,
      
      kiedy stąd odchodziłeś, a przed tobą mrowie
      innych - czy starczyłoby (jak dotąd) wszystkich słów,
      by pustkę w której utkwił, uzmysłowić sobie?
      
      Tego, co wziąłeś z sobą, przecież nie wypowie,
      jeżeli sam nie zmierzy stopą pulsu twych dróg,
      nigdy, jak ty, szeroko nie otworzy powiek,
      
      gdy mu z wschodów, zachodów zostawisz: cokolwiek
      (resztki śniegu, pól letnich i kwitnącego bzu).
      - Czy ktoś to zauważy, kiedy pójdziesz sobie,
      ile mu stąd zabierasz w kosz zamkniętych powiek?
      
      
      http://bit.ly/Yb75Lh

[Leon Gutner]

Sox forma tym razem wyprzedziła treść .
Ostatnie formy jednak były lepsze .
Temat ciekawy .

Z uszanowaniem L.G.

[Sokratex]

Sox forma tym razem wyprzedziła treść .

Ciekawe, dlaczego tak uważasz? Czy villanella musi być o niczym, powtarzając błahe frazy?
Tu treść jest zapleciona od początku do końca. Jak wiklinowy kosz.
Doceniam Twój gust, ale osobiście mam inne zdanie na ten wiersz.

Pozdrawiam

[Ewa Włodek]

ano, Sox, są w przedmiocie odchodzenia - dwie szkoły: jedni uważają, że jak nic nie przynosimy na tę stronę, to i na tamtą nieczego nie zabieramy, a drudzy - utrzymują, że przychodzimy z gotowym, "wdrukowanym" planem i zabieramy "tam" - co, cosmy tutaj uskładali, i dobrego, i złego...Czy ktoś z tej strony coś zauważy - nie wiemy. A co po tamtej - też nie wiemy. A wiersz - do zamyślenia...

pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[Miladora]

Oryginalna villanella – przyznaję.

Z jednym mankamentem – stosując słowa jednosylabowe na końcach drugich wersów, łamiesz niekorzystnie rytm, mimo że metrum jest to samo. Wymuszasz także nieprawidłowe akcenty.
Przy takim zabiegu korzystniej jest zejść w tych wersach do 12 zgłosek, a nie trzymać się kurczowo 13-tu.

Sam oceń, jak nabiera wiersz płynności po zredukowaniu zgłosek:

- Czy ktoś to zauważy, kiedy pójdziesz sobie
w końcu: ile mu wschodów, zachodów czy snów -
ile stąd pozbierałeś w kosz zamkniętych powiek

(choćby śniegu, pól letnich lub bzu) z czegokolwiek
na co raz choć spojrzałeś znajdując się tu,
a co trwało - dotychczas - jak zamknięte w sobie

na klucz? Gdyby potrafił żegnający człowiek
dostrzec kradzież, jak mało zostawiono mu
z miejsc, których nie zebrałeś w kosz zamkniętych powiek,

kiedy stąd odchodziłeś, a przed tobą mrowie
innych - czy starczyłoby (jak dotąd) tych słów,
by pustkę w której utkwił, uzmysłowić sobie?

Tego, co wziąłeś z sobą, przecież nie wypowie,
jeżeli sam nie zmierzy stopą pulsu dróg,
nigdy, jak ty, szeroko nie otworzy powiek,

gdy mu z wschodów, zachodów zostawisz: cokolwiek
(resztki śniegu, pól letnich, kwitnącego bzu).
- Czy ktoś to zauważy, kiedy pójdziesz sobie,
ile mu stąd zabierasz w kosz zamkniętych powiek?


Chyba przyznasz, Sokratesku, że teraz czyta się to zupełnie inaczej.
Bardzo lubię villanelle – to trudna forma, ale wiele z niej można wydobyć.
Dlatego – w imię sentymentu – tym razem ładnie proszę o dopracowanie rytmu według powyższego przykładu.
Bo szkoda jej. Serio.

[Sokratex]

ano, Sox, są w przedmiocie odchodzenia - dwie szkoły: jedni uważają, że jak nic nie przynosimy na tę stronę, to i na tamtą nieczego nie zabieramy, a drudzy - utrzymują, że przychodzimy z gotowym, "wdrukowanym" planem i zabieramy "tam" - co, cosmy tutaj uskładali, i dobrego, i złego...Czy ktoś z tej strony coś zauważy - nie wiemy. A co po tamtej - też nie wiemy. A wiersz - do zamyślenia...

Być może świat to taka pustynia koło Łeby: trzeba ją chronić, inaczej turyści wynieśliby cały piasek na nogach
i nie byłoby co oglądać. Podobnie każdy umierający zabiera Stąd coś ze sobą, a my nawet nie zdajemy sobie sprawy,
jak mało zostało już tego pierwotnego świata dla nas.

Dziękuję

Dodano -- 13 lut 2013, 15:12 --

Dlatego – w imię sentymentu – tym razem ładnie proszę o dopracowanie rytmu według powyższego przykładu. Bo szkoda jej. Serio.

Zastanawiałem się, przecież nawet wczoraj pisałem przy wierszu Julki, że rymy męskie skraca się o sylabę, aby lepiej brzmiały.
Zresztą, spieraliśmy się o dwa takie w "Marzenie", nagle o sylabę krótsze od reszty.
Wtedy akurat miałaś inne zdanie
W międzyczasie "wybaczyłaś" naciąganie rytmu Julce w tym wierszu: http://tinyurl.com/ac5my72

Wracając do wiersza - dlaczego zdecydowałem się na taki zabieg? Chodzi o takie zatrzymywanie,
jakby ociąganie się, co uwydatnia treść - Peel nie chce stąd odchodzić, choć musi.
Zapisałem, podobnie jak Ty, wiersz w wersji z sylabą krócej i nie podobał mi się rytm: czegoś brakuje treści.
Zrobiłem wersję z sylabą więcej tam gdzie rymy męskie i ta wypadła znacznie lepiej.
Jednak, najlepiej oddaje treść wyrównanie sylab, zmuszające do zwalniania... kroku.
A nawet do cofania się, jakby wahania, czy warto iść dalej.
Spojrzyj tak na wiersz - villanella nie musi wcale lecieć na łeb naszyję, vide wspaniałe villanelle Barańczaka.

Pozdrawiam

[Miladora]

Zresztą, spieraliśmy się o dwa takie w "Marzenie", nagle o sylabę krótsze od reszty.

Spieraliśmy, bo byłam za ujednoliceniem zwrotek, a nie dlatego, że nie „grały” rytmowo.

W międzyczasie "wybaczyłaś" naciąganie rytmu Julce w tym wierszu: http://tinyurl.com/ac5my72

W tym przypadku podobnie - nie „wybaczyłam”, tylko zasugerowałam dopracowanie do metrum pozostałych zwrotek. Żeby nie było pomieszania z poplątaniem.

Chodzi o takie zatrzymywanie,
jakby ociąganie się, co uwydatnia treść

Pewnie, tylko że w ten sposób sprawiłeś, że Twój peel nie tyle się ociąga, co kuleje.
A czytelnik z nim.
Ten efekt "ociągania" osiągnij poprzez dobór słów i interpunkcję, a nie wymuszanie akcentów, to wtedy przyznam Ci doktorat honoris causa w zakresie melodyki.
Masz z tym problem, Sok - bez przerwy tłumaczysz, że to celowe zabiegi, ale skoro są one wątpliwej jakości, to wiersz nie jest się w stanie obronić bez Ciebie.
A przecież powinien obronić się sam.

[Sokratex]

Pewnie, tylko że w ten sposób sprawiłeś, że Twój peel nie tyle się ociąga, co kuleje. A czytelnik z nim.

Ależ przecież to łatwizna skrócić wersy męskie o sylabę! Nawet nie ingerując w treść.
Porównaj, czy coś się zmieniło, poza szybszym rytmem? (ale akurat tego bym w tym wierszu nie chciał):

• • • Czy ktoś to zauważy, kiedy pójdziesz sobie
      wreszcie: ile mu wschodów, zachodów, lub snów -
      ile stąd pozbierałeś w kosz zamkniętych powiek
      
      (choćby śniegu, pól letnich i bzu) z czegokolwiek
      na co raz choć spojrzałeś przechadzając tu,
      a co trwało - dotychczas - jak zamknięte w sobie
      
      na klucz? Gdyby potrafił żegnający człowiek
      dostrzec kradzież, jak mało zostawiono mu
      z miejsc, których nie zebrałeś w kosz zamkniętych powiek,
      
      kiedy stąd odchodziłeś, a przed tobą mrowie
      innych - czy starczyłoby (dotąd) wszystkich słów,
      by pustkę w której utkwił, uzmysłowić sobie?
      
      Tego, co wziąłeś z sobą, przecież nie wypowie,
      jeżeli sam nie zmierzy stopą pulsu dróg,
      nigdy, jak ty, szeroko nie otworzy powiek,
      
      gdy mu z wschodów, zachodów zostawisz: cokolwiek
      (resztki śniegu, pól letnich, kwitnącego bzu).
      - Czy ktoś to zauważy, kiedy pójdziesz sobie,
      ile mu stąd zabierasz w kosz zamkniętych powiek?

Zwróć też uwagę na link po wierszem - na to jak muzycy bawią się tempem i stylami.
Od muzyki wzniosłej, poważnej - po niemal przyziemną (nawiązując do pochodzenia jazzu).
Dlaczego mnie nie wolno? Poezja tym bardziej powinna mieć swobodę manifestacji

[Miladora]

Porównaj, czy coś się zmieniło, poza szybszym rytmem?

Melodyka wcale nie oznacza szybszego rytmu, tylko dobrą płynność.
Ktoś i tak przeczyta wolniej lub szybciej - na to nie masz wpływu.

Jeżeli treść zatrzymuje, to nie leci się po łebkach, lecz czyta powoli, przeżywając ją.

Aha:
- zachodów, lub snów - "lubsnów" - lepsze brzmienie daje "czy snów". I nie dałabym przecinka.

- na co raz choć spojrzałeś przechadzając tu, - na co choć raz spojrzałem... - płynniej.
No i co to jest "przechadzając tu"? Co "przechadzając"? Jeżeli nie chcesz mieć "się", to daj "spacerując tu".

Dlaczego mnie nie wolno? Poezja tym bardziej powinna mieć swobodę manifestacji

Wszystko Ci wolno. Pisać kiepskie wiersze również. To nie jest zabronione.
Tylko czy ja wiem, czy dobra jest akurat taka "manifestacja"?
Rzuć czytelników na kolana, Sok - zarówno treścią, jak i wykonaniem.
Marzę o tym.

[Sokratex]

Melodyka wcale nie oznacza szybszego rytmu, tylko dobrą płynność.

Jednak pozostanę przy wersji z podciągniętą sylabą w rymie męskim. Dobrze?
Skoro i tak Cię nie rusza treść:

Rzuć czytelników na kolana, Sok - zarówno treścią, jak i wykonaniem.

Nie bardzo rozumiem, co miałoby rzucać? Czytelnicy są przede wszystkim różnorodni, więc takie postawienie sprawy
jest absurdalne. Nawet w kolędzie podkreśliłem taką różnorodność i... pooooszło w eter:

http://tinyurl.com/cxczbzk

(Nie ja czytam, ale zapewne znasz tę osobę )