powielenia

[Bożena]

często przechodzę obok
nie sięgam
rozmieniam tylko oblicza
wciąż szukając siebie
pomiędzy zawieszonym słowem

ostrze uderza precyzyjnie
w próżnię
przecież poutykane zaszłościami szpary
nie wpuszczą świeżego powietrza

przyjdzie przysiąść na poboczu i przeczekać

[Ewa Włodek]

ech człowiek w świecie i świat wobec człowieka. jakże się czasem - mijają. A ludzkie przyzwyczajenia, skostnienia - często utrudniają zmiany, nawet te konstruktywne. Czy warto brać na przeczekanie? Czasem - warto...
Zamyśliłaś mnie...

Pozdrawiam ciepło...
Ewa

[Alek Osiński]

nie sięgam - skojarzyło mi się z ograniczeniem do własnego portfela - drobne
ciążą, czasem unieruchamiają, podczas gdy świat przepływa przez palce,
powietrze odcięte, oddech staje się formą anabiozy...ciekawe

Pozdrawiam

[Hosanna]

jaki piękny wiersz .. posiedzę z Tobą na poboczu
w ciszy

niech nas pobłogosławi

[Gloinnen]

Wiersz zawiera, moim zdaniem, refleksję o najrozmaitszych rolach, które zostają nam narzucone przez życie. Tytułowe "powielenia" mogą oznaczać przymus stawania się w różnych życiowych sytuacjach kimś innym - nie sobą. Bycie sobą jest najtrudniejsze. Niestety, człowiek najczęściej próbuje dopasowywać się do cudzych oczekiwań, do wymogów chwili, otoczenia.

często przechodzę obok
nie sięgam
rozmieniam tylko oblicza
wciąż szukając siebie

"przechodzę obok" - rozumiem, jako wieczne mijanie się ze światem. Problem z odpowiedzią na jedno z najprostszych, a zarazem najbardziej skomplikowanych pytań - "kim jestem?" - stawia nas w pozycji wiecznego konfliktu, a także wyobcowania. Stąd zresztą wziął się archetyp "wiecznego tułacza", kogoś, kto poszukuje własnego miejsca, własnego powołania. "Rozmienianie oblicz" (w domyśle - na drobne) - czyli rozpraszanie się na szczegóły, pogoń za sprawami nieistotnymi - powoduje, że peelka odczuwa prawdziwą dezintegrację. Trudno jest jej pogodzić się z samą sobą, nie wspomnę o innych, nie wspomnę o rzeczywistości, w jakiej żyje.

pomiędzy słowem

Trochę mi zgrzytnęło "pomiędzy". Zwyczajowo tego przyimka używa się, aby pokazać kilka obiektów, wśród których sytuujemy inny obiekt: "pomiędzy słowami", "pomiędzy lasem a łąką" - przykładowo.

Tutaj widziałabym kilka możliwości zmiany:
- "pomiędzy słowem a... (dopełnić obraz);
- zamienić "pomiędzy na inny przyimek (np. "w" słowie);
- "słowa" przekształcić na liczbę mnogą ("pomiędzy słowami", "wśród słów") - z tym, że to już trochę banałem poleci;
- "pomiędzy słowem" oddzielić wersyfikacyjnie i ująć w kursywę - wtedy dasz do zrozumienia, że ten zwrot trzeba czytać "inaczej", jako niepełny, jako rodzaj celowego "nagięcia" języka do przekazu; zasugerujesz przy okazji, że ta niepełność jest zamierzona i ma swoje znaczenie w tekście, wskażesz, że należy ją odbierać specyficznie.

moje ostrze uderza precyzyjnie
w próżnię

Przemyślałabym zastosowanie zaimka "moje" (według mnie - niepotrzebny jest).
Zapis bezradności. Ale także rozpaczliwej walki - pochodnej konfliktu na linii ja/świat.
Może peelka próbuje zabić wszystkie swoje nieprawdziwe wcielenia, wszystkie fałszywki? Nie zdaje sobie sprawy, że one tak naprawdę nie istnieją, że to tylko hologramy, wytworzone na tymczasowy użytek...

przecież poutykane zaszłościami szpary
nie wpuszczą świeżego powietrza

przyjdzie przysiąść na poboczu i przeczekać

Końcówka stoicka. Peelka dochodzi do wniosku, że trzeba się na moment wycofać z życiowego wiru, przestać szarpać się z samą sobą i z własnymi fantomami. Spokojna refleksja, wyciszenie, może medytacja, mogą pomóc w osiągnięciu duchowej równowagi. Należałoby, zamiast udawania po raz enty kogoś, kim się nie jest, bardziej zastanowić się nad swoimi życiowymi priorytetami, nad oczekiwaniami wobec przyszłości, nad własnym charakterem, nad własnymi marzeniami, potrzebami, aspiracjami. Ten czas każdemu jest potrzebny. Pozwala potem korzystać z potencjału życia w sposób przemyślany, świadomy. Wówczas człowiek nie ulega sytuacjom, nie zmienia się w zależności od tego, co mu akurat się przydarza, nie musi się "naginać". Wręcz przeciwnie. Mógłby pewnie, odważnie podejmować kolejne wyzwania, kontrolować zdarzenia, współpracować ze światem w samorealizacji. W gruncie rzeczy przecież chodzi o szczęście i najpełniejsze przeżycie darowanego nam czasu. To peelka powinna czuć się władczynią swojego własnego życia.

Pozdrawiam,


Glo.

[Bonsai(Tomasz Socha)]

Pięknie opisane szukanie własnego "Ja" .

Ale "pomiędzy słowem " zmień może na "pomiędzy słowami". Jakoś tak lepiej wygląda i brzmi . Ale to już Glo fajnie wytłumaczyła .

[Bożena]

Zamyśliłaś mnie...

- Ewciu- to miły sercu komentarz- ukłony przesyłam

Dodano -- 25 lut 2013, 13:37 --

podczas gdy świat przepływa przez palce,
powietrze odcięte, oddech staje się formą anabiozy...ciekawe

- właśnie- cieszy, że moje spojrzenie zaciekawiło- serdecznie dziękuję

Dodano -- 25 lut 2013, 13:46 --

Tytułowe "powielenia" mogą oznaczać przymus stawania się w różnych życiowych sytuacjach kimś innym - nie sobą. Bycie sobą jest najtrudniejsze. Niestety, człowiek najczęściej próbuje dopasowywać się do cudzych oczekiwań, do wymogów chwili, otoczenia.

- zinterpretowałaś idealnie

Bożena pisze:
pomiędzy słowem


Trochę mi zgrzytnęło "pomiędzy". Zwyczajowo tego przyimka używa się, aby pokazać kilka obiektów, wśród których sytuujemy inny obiekt: "pomiędzy słowami", "pomiędzy lasem a łąką" - przykładowo.

- przyznam, że na początku było- pomiędzy słowem a piórem ale piórem nie piszę- później pomiędzy słowem a kartką ale ja na kompie więc... i dlatego tak zostawiłam ale jednak coś tu nie gra więc dodam słówko- zawieszonym- gdybyś Glo spojrzała czy jets lepiej czy jeszcze inaczej wyrazić to co mam na myśli czyli pomiędzy słowem w głowie a zapisanym na np. komputerze lub zastosuję kursywę- bo rzeczywiście chyba nie byłoby to złe

Przemyślałabym zastosowanie zaimka "moje"

- wyrzucam

Glo- bardzo dziękuję za wnikliwość interpretacji i pomoc

[Sede Vacante]

Dla mnie interpretacji może być nieskończenie wiele i to sukces na pewno.
Styl świetny, żadnych zgrzytów, potknięć.

Dwa pierwsze wersy mogą funkcjonować nawet jako osobna miniatura, bo wiele, wiele w nich najróżniejszych obrazów.
Generalnie - rewelacja.

[lczerwosz]

A gdyby tak?
często przechodzę obok
nie sięgam
rozmieniam tylko oblicza
wciąż szukając siebie
ze słowem
zawieszonym pomiędzy milczeniem
lub
zawieszonym pomiędzy ciszą
to tylko próba, jeszcze jest w mojej interpretacji niedoróbka
ostrze uderza precyzyjnie
w próżnię
przecież poutykane zaszłościami szpary
nie wpuszczą świeżego powietrza
przyjdzie przysiąść i przeczekać - Bo wiadomo, że na poboczu albo z boku, jak się przysiada, przecież nie na kanapie?
Gratuluję, wiersz jest świetny. Jest dużo zaskakujących, nieoczywistych powiązań ogranych niby sformułowań. I mądry.

[anastazja]

przyjdzie przysiąść na poboczu i przeczekać

Przysiadam i ja Bożenko z Twoimi myślami.
Świetny wiersz.

Pozdrawiam