bez sensu

[skaranie boskie]

Bez sensu


Tak mało wiem o tobie.
Tak ogromny zamęt w głowie -
niczym zasłona!
Pokonać
potęgę zwątpienia?
Czy miarą istnienia
jest czas,
co w nas
beznamiętne robi spustoszenie?

Otulone półcieniem
Hadesu,
bez sensu
tułają się myśli płoche,
szukające... Lecz czy znajdą trochę
prawdy? Czy świat
potrafi być jak kwiat -
piękny i pachnący?

Król nocy -
uśpiony w chmurach księżyc
potrafi pojęcia zawężyć.

Może wiem, wiem o wszystkim -
o dobrym i podłym, o pięknym i brzydkim,
o cudach świata,
o tym jak przez lata
co dzień o świcie wschodzi słońce
i jak zachodzi jeszcze gorące?

Tak mało wiem o tobie.
W myślach jak ogień
to samo pytanie.
Nieprzerwanie
drąży rozum zepsuty,
beznadziejny smutek -
snem wariata nad ranem się przyśnił -
przaśny dramat uliczny.

Mózg przereklamowany!
Wszechświat - zaścianek
Mlecznej Drogi.

Kto nazwał ten raj ubogi
drogą życia? Kawałek bzdurnej miniatury,
śladu ledwie dostrzegalnego tam z góry -
człowieczeństwa
i... wszeteczeństwa!

Tak mało wiem o tobie!
I jakże mało o sobie.
Świadomość kryje postrzępiona łata
i myśl co na niej piętno wyciska przez lata -
nie znam świata!

Nie znam świata.


Szczecin
18 styczeń 1986



skaranie boskie