Kochaj bliźniego swego

[Gloinnen]

Opowiedz się na dnie rany,
do samego końca,
drobino światła, oprawiona
w ludzką skórę. Podręczna sakiewko
na kości i ból.

Przecież tyle słów
możesz pomieścić, coraz mocniej ciążąc
u szyi. Bywasz kamieniem
albo blaszanym dzwoneczkiem.

Nie wolno zbyt daleko odejść
od miejsc urodzenia. Na bezludnym
szlaku, przydrożne kapliczki
przypomną, że niczym się nie różnimy.

Mnie również ktoś
dźwiga z rozkazu. Przeklina, niosąc
przez kolejne mosty nad rwącymi rzekami

wiersz. Wiecznie
niezagojony.



____________________
Glo.

[Ewa Włodek]

drobino światła, oprawiona
w ludzką skórę.

piękne słowa o człowieku...

Bywasz kamieniem
albo blaszanym dzwoneczkiem.

a i te - nie mniej urokliwe...
Cały wiersz - prawdę mówi, że jesteśmy - braćmi, więc winniśmy sobie - pozytywne uczucia, wzajemne dobro. I nie zawsze nam się to udaje, niestety...

moc ciepła posyłam...
Ewa

[Gajka]

...Przecież tyle słów
możesz pomieścić, coraz mocniej ciążąc
u szyi...

Pięknie

[triste]

Ileż to człowiek musi przejść, przeżyć, napełnić się doświadczeniem, całe życie. Odczytuję, że najbezpieczniej jest blisko rodziców, nawet, gdy jesteśmy już dorośli, a wszystkie miejsca na ziemi są takie same, to znaczy ludzie są tacy sami w swej inności. Tak interpretuję. Uwielbiam Cię czytać. Pozdrawiam serdecznie

[Hosanna]

tytuł jest wzniosły ale treść wiersza go uzasadnia

perła dla mnie jest pierwsza zwrotka

Opowiedz się na dnie rany,
do samego końca,
drobino światła, oprawiona
w ludzką skórę.

dalej nie do końca wiem czy na pewno ta drobina światła jest sakiewką na kości i ból
raczej ta ludzka skóra jest ta sakiewką
ale nie wiem jak to obejść bo podoba mi się i tak

końcówka
Mnie również ktoś
dźwiga z rozkazu. Przeklina, niosąc
przez kolejne mosty nad rwącymi rzekami

wiersz. Wiecznie
niezagojony


wiersz jako sługa przenoszący z rozkazu przez kolejne mosty
przeklinając

dobrze że jest coś co pomaga nam przenosić się w czasie nawet kiedy cierpimy tak bardzo że wolelibyśmy się cofnąć lub zastygnąć w proteście i niezgodzie na teraźniejszość

piękny głęboki łączący
dziękuję Drobino Światła Oprawiona W Ludzką Skórę

[wierszonna]

Opowiedz się na dnie rany,
do samego końca,
drobino światła, oprawiona w ludzką skórę.
Podręczna sakiewko na kości i ból.

Przecież tyle słów możesz pomieścić,
coraz mocniej ciążąc u szyi. Bywasz kamieniem
albo blaszanym dzwoneczkiem.

Nie wolno zbyt daleko odejść
od miejsc urodzenia. Na bezludnym szlaku,
przydrożne kapliczki przypomną,
że niczym się nie różnimy.

Mnie również ktoś dźwiga z rozkazu.
Przeklina, niosąc przez kolejne mosty
nad rwącymi rzekami

wiersz.


Wiecznie niezagojony.


-----------

każdy nowy pomysł na formę - tu chodzi o przerzutnie - jest dobry, jeśli się go nie przedobrza. nie mówię tu akurat o Twoim tekście, tylko ogólnie, czasem czuję nadmiar tych "nowinek". tu pokazałam , jak mi się czyta ten Twój tekst - treściowo b.poruszający. pewnie można jeszcze inaczej :)

zdrówka

[Alek Osiński]

no, jubilerska robota...na otwartym nerwie...robi wrażenie

od razu mi się skojarzył z tą piosenką

http://www.youtube.com/watch?v=eLNKjlMYvIA

Pozdrawiam

[Leszek Sobeczko]

odczuwam bijącą z wersów dojrzałość myśli; o tak

wiersz. Wiecznie
niezagojony.

pozdrówka

[Sede Vacante]

Znowu brawo.
Nie roztrząsam technicznie, bo i wiedzę mam jaką mam, nie mnie oceniać.
Sam też pisałem kilka razy, że nie można wypierać się cierpiących, uciekać od nich. A zwłaszcza, jeśli samemu się było między nimi, trzeba trwać dalej. Bo jak najedzony nie zrozumie głodnego, tak szczęśliwy nie zrozumie "spalonego" bólem. Więc kto ma zrozumieć? Tylko inny cierpiący.
Nie porzucajmy braci i sióstr wspólnego bólu. Tylko nas mają. I my - tylko ich.

[Maryla Stelmach]

taki dotykający, można poczuć.