nie płacz córeczko

[Janusz Pyziński]

popatrz córeczko ogród Pana Boga
zmalał do rozmiarów naszego ogródka
chowam twoje zdjęcie pod język
może ślina kiedyś powróci z siłą imienia
którego nikt nie urodził

odbijam się w sobie w niezmienionym tempie
nieudolnie noga potyka się o nogę
jak wiśniowy pień o pestki
odrzucone przez ptaki

czasem odzyskuję twarz
by spojrzeć prawdzie w oczy
wtedy akurat jest noc złożonych rąk
w strzelistość katedr
nie mam nawet ani jednej dłoni
by podać ci pluszowego misia
od tego można dostać kota

nie płacz
ten ogród przyciąga wzrok
w oczekiwaniu niebieskich migdałów
na razie porzeczka ma kwaśny smak
ale dojrzeje do czerni
panno moja przykuta do łóżka
niewierząca w codzienność wnikającą w popiół anatomii
aż stanie się ciszą wypieszczoną fidiaszowym dłutem

póki co zamiast pod powieką niech uwieczni cię w locie
zatrzymanych zegarów w niewiadomym wieku
gdzie wszystko dzieje się na odwrót
aż po cebulki wyrywanych włosów
prowadząc na ostatnie piętro
skąd tylko skoczyć wrócić do ogrodu

widzisz córeczko
tak to jest gdy brakuje słów
a jeszcze tyle chciało się powiedzieć

[Bonsai(Tomasz Socha)]

wtedy akurat jest noc złożonych rąk

To "akurat" jakoś mi przeszkadza. Bez niego wiersz może funkcjonować .

nie mam nawet ani jednej dłoni
by podać ci pluszowego misia
od tego można dostać kota

Za ten moment duży plus. Najlepszy .

ten ogród przyciąga wzrok

"Skwer" to ciekawy synonim do "ogród". Z tym, że odnosi się bardziej do parku miejskiego. Ale może być np. "poletko". Tak, aby "ogród" się nie powtarzał. Takie urozmaicenie .

na razie porzeczka ma kwaśny smak
ale dojrzeje do czerni

Z pierwszego wersu wynika drugi, także nie wiem, czy ten drugi jest potrzebny. Można go pominąć.

zamiast pod powieką

Pasowałoby "miast pod powieką". Archaiczna forma, ale nadal bardzo ładna . Taka moja sugestia.

Coś mi się poradzić udało . Mam nadzieję, że to pomocne.

Pozdrawiam i życzę miłego dnia Dzień Święty Święcić

[Gloinnen]

Wiersz bardzo mocno nasycony emocjami i przemyśleniami.

popatrz córeczko ogród Pana Boga
zmalał do rozmiarów naszego ogródka

Początek - dla mnie prawdziwa rewelacja. Zderzenie rzeczywistości boskiej i ludzkiej, z jednej strony może wskazywać na pewnego rodzaju relatywizm, ale także przynosić nadzieję. W trudnej codzienności warto pamiętać, iż wszystkiego dotknęła ręka Stwórcy.

wtedy akurat jest noc złożonych rąk
w strzelistość katedr

"wtedy akurat jest noc
ręce składają się w strzelistość katedr" ---> osobiście spróbowałabym ten fragment uprościć, uwolnić nieco myśl. Dla mnie jest to obraz modlitwy, czuwania. Modlitwy zbiorowej. Modlitwy o cud. W tym kontekście coraz bardziej czytelny staje się dwuwers otwierający utwór. Wolterowski "nasz ogródek" jest miejscem, w którym poszukujemy pytania o sens wiary. I nagle to, co niepojęte, może nam się objawić tu i teraz.

panno moja przykuta do łóżka
niewierząca w codzienność wnikającą w popiół anatomii

Tutaj zastanowiłabym się nad eliminacją jednego z imiesłowów, bo w takiej konfiguracji fraza brzmi ciężko.

"panno moja przykuta do łóżka
nie wierzysz w codzienność wnikającą w popiół anatomii"

aż stanie się ciszą wypieszczoną fidiaszowym dłutem

Takich właśnie obrazów szukam w poezji.

póki co zamiast pod powieką niech uwieczni cię w locie
zatrzymanych zegarów w niewiadomym wieku

"w locie"/"w niewiadomym wieku" ---> wpadają na siebie.
Warto pomyśleć nad inną strukturą, ze wskazaniem na to, aby pozostawić "w niewiadomym wieku" (nawiązanie do upływu lat, do niepoliczalności mijającego czasu, ale też do pewnej "obcości" i enigmatyczności opisywanej epoki).

Pomyślałam sobie o tym, że wiersz nie jest tak naprawdę pojedynczą historią. Ta rozmowa ojca z córką jest przekrojem przez wiele doświadczeń. W tle odnajduję na przykład nawiązania do II wojny światowej, do Holocaustu. Ale też do zwykłego, można rzec prozaicznego cierpienia, którego źródłem może być kalectwo, nieuleczalna choroba. Tak czy inaczej, peel to projekcja wszystkich ojców świata, którzy muszą stawić czoła śmierci dziecka. Podążają szlakiem, który nie jest dziewiczy, lecz wydeptany przez tych, których spotkało już kiedyś podobne doświadczenie, choć w innym kontekście, w innych realiach.

Metafora "ogrodu" powracająca jak leitmotiv - może być rozumiana na wiele różnych sposobów. Trochę rozwinęłam ją wcześniej - a więc wspomniany wolterowski ogródek... Może także pewnego rodzaju "raj utracony". Ogród Pana Boga, który stał się ludzkim ogródkiem, to także przeniesienie człowieka ze świata doskonałego do świata bólu, chorób, okrucieństwa. I pomyślałam sobie jeszcze o tym, że nikt nie jest zwolniony z obowiązku przechodzenia przez to cierpienie. Otrzymujemy ten ogródek - i za karę - i jako wyzwanie.

Pozdrawiam,


Glo.

[em_]

Wiersz jest cudowny,
niby od serca, ale napisane z dystansem;
nieciekawie wyglądają tu dwa momenty; ten ze zdjęciem pod językiem (zdjęcie pod język..? Może już lepiej cukierek :-) a drugi to ten z pniem potykającym się o pestki (już raczej pestki mogą potknąc się o pień, chociaż bardziej od pnia odbić :-)
według mnie trzeba to jeszcze przemyśleć, bo naprawdę szkoda, żeby coś zgrzytało w takim tekście,
pozdrawiam

[Sede Vacante]

Przyznaję, że poezja jak dla mnie zdecydowanie trudna do odczytania, zinterpretowania. Musiałem bardzo się "wgryźć" w wiersz, żeby odsłonić obrazy ukrywające się pod misternie połączonymi słowami.
Ach, to akurat dobrze, gimnastyka umysłu jest przyjemna.
Zobaczyłem coś, jakby mowę ojca do córki, która odchodzi zbyt wcześnie, rozłożona śmiertelną chorobą. I ojciec, zrozpaczony oczywiście, w swojej bezsilności próbuje ją zatrzymać słowami miłości przy sobie - ?
Raz jeszcze powiem, że dla mnie to trudna poezja, więc mogę oczywiście się mylić, choć podobno nie ma złych interpretacji.
Cóż, nie ukrywam, poezja dla zaawansowanych czytelników, nie dla każdego.

Więc wielu powie: Co? Nie rozuuuumiem
Ale to ich problem. Cieszę się, że mogłem się pogłowić, to bardzo przyjemna chwila z poezją.

[neuro]

Bardzo podoba mi się, jak umieszczasz utarte związki (czasem je rozbijając) wyrazowe w zupełnie nowym dla nich kontekście. Jak ten np.:

czasem odzyskuję twarz
by spojrzeć prawdzie w oczy

Chociaż to nie mój ulubiony moment. Podobnie, jak Gloinnen szczególnie do gustu przypadło mi otwarcie. I czytam je również podobnie - jako nawiązanie do wolterowskiej koncepcji uprawy ogródka, który w tym przypadku urasta do rangi całego uniwersum peela. A pojawiającego się ponownie "ogrodu", wbrew sugestii, bym nie zmieniała - jest w wystarczająco dużej odległości od inicjalnych wersów, żeby powtórzenie nie raziło. A obawiam się, żela mnie inne jednostki leksykalne nie oddają w pełni znaczeń (nadbudowywanych przez wieki) w tym słowie.
Wiersz interpretuję jako rozpacz ojca tracącego córkę. Nieistotna jest tu przyczyna i okoliczności. Jest to typowy Każdy. Dobrze oddałeś uniwersalne emocje towarzyszące takiemu krańcowemu przeżyciu.
Gratuluję naprawdę dobrego wiersza, M.

[Maryla Stelmach]

zmusza do myślenia.

[atoja]

Nie będę się mądrzyła, bo daleko mi do Twoich umiejętności a poza tym brakuje słów, gdy czyta się naprawdę dobry wiersz

czasem odzyskuję twarz
by spojrzeć prawdzie w oczy
wtedy akurat jest noc złożonych rąk
w strzelistość katedr
nie mam nawet ani jednej dłoni
by podać ci pluszowego misia

wg. mnie jedynie
bez ostatniego wersu i zbędnych imiesłowów

[iTuiTam]

...
póki co zamiast pod powieką niech uwieczni cię w locie
zatrzymanych zegarów w niewiadomym wieku
gdzie wszystko dzieje się na odwrót
aż po cebulki wyrywanych włosów
prowadząc na ostatnie piętro
skąd tylko skoczyć wrócić do ogrodu

widzisz córeczko
tak to jest gdy brakuje słów
a jeszcze tyle chciało się powiedzieć

W całości, jednym tchem.
Wędrówki słowami i obrazami.
Odwracanie losu, zaszłości, przeszłości.

serdecznie
iTuiTam

[Ewa Włodek]

aż po cebulki wyrywanych włosów

ten wers dla mnie - chyba najmocniejszy, a to z powodu zasygnalizowanego zjawiska, polegającego na wyrywaniu sobie włosów przez osobę w szczególnie ciężkim stanie ducha...Tutaj neurotycznie mogła dzialać każda z osób, bo każda miała powody...
Wiersz niebywałe wyrazisty. Poczytałam, zadumałam się...

serdeczność posyłam...
Ewa