ludzie bez twarzy

[Maryla Stelmach]

małą uliczką skąpaną w błocie gna ruda Julka zalana łzami
a dalej drzemią liście jesienne między chatami

na starej przyzbie kocur wygrzewa zbolałą łapę tuż przy kominie
i liście lecą z wiatrem po łąkach nim jesień minie

gdy przyjdzie zima futrzana biała czajnik zagwiżdże i buchnie parą
nic się nie zmieni te same płoty z furtką prastarą

czasami tylko oko wyczuwa jakąś tęsknotę w tych cichych drzewach
drżące zrzucają ostatnie barwy nim staną w śniegach

wszystko dokoła jakby zasnęło wrony na polach obraz w pamięci
te senne sady i małe domki na krzyżach święci

stara kapliczka z światłem nadziei stoi przy drodze dla tych co w wierze
gdzie mogą wstąpić by się pomodlić samotnie szczerze

nikt tu nie spyta czemu ktoś płacze nikt nie zapyta dlaczego nocą
światło w kapliczce tak jasno świeci prawdziwą mocą

wszystko już drzemie zaklęte w czasie głusza dokoła czasem pies wyje
wieśniak ubogi w starej kufajce znów żonę bije

do kogo prośbę wniosą w potrzebie czy w starej szopie ktoś jeszcze marzy
w oknach pokutne gromnice stoją ludzi bez twarzy

[coobus]

Zapamiętany z dzieciństwa na Stalowej obraz, który często powraca - stare kobiety w oknach, oparte na poduszce, znieruchomiałe na długo, tylko gałki oczu ruchome.

Kiedyś znalazłem się 11 tysięcy kilometrów od domu, na końcu świata. Dostaliśmy z kraju pakiet z książkami, w tym kilka albumów. Koleżanka zobaczyła album Lęborka i krzyknęła ze wzruszeniem: miasto mojej babci, zawsze przesiadywała, oparta o poduszkę, w oknie w okolicach rynku, wspominam ją z wielkim sentymentem, pokaże Wam to miasto... Przerzuciła kilka kartek, z entuzjazmem, o tu okno babci... znieruchomiała, zaniemówiła, poleciała po lupę. Ten mały punkt w odległym oknie, wielkości główki od zapałki, to była właśnie babcia.
Wybacz to wspomnienie, same się tu wprosiło.

Mój sentyment do wiersza bierze sie nie tylko z tego. Pięknie prowadzone poetyckie słowa

[Maryla Stelmach]

coobus, dzięki. ja także wspominam te widoki. byłam nad morzem z rodziną we wsi Stilo - wsi na końcu świata. ale nie chciałam użyć nazwy, aby nikogo nie dotknąć. takie wsie widywałam wszędzie. istnieją jeszcze dzisiaj. to smutne, ten wiersz dla właśnie tych, pogodzonych z losem?

[anastazja]

do kogo prośbę wniosą w potrzebie czy w starej szopie ktoś jeszcze marzy
w oknach pokutne gromnice stoją ludzi bez twarzy

Zauroczyłaś Marylko

[Ewa Włodek]

bardzo ładny wiersz, Marylo. Są takie miejsca, ktore się nie zmieniają, mimo upływu lat - i nie koniecznie muszą to być wsie; w miastach też są ulice takie same dziś, jak i 100 lat temu, tylko ludzie inaczej ubrani...
A forma - dla mnie - bardzo ciekawa. Lubię kesperymenty formalne...

moc serdecznego posyłam...
Ewa

[Leon Gutner]

Jak wypisz wymaluj ulica na której się Leo wychował . Łącznie z gromnicami.
Tym razem nastrój , temat , klimat forma .
Wszystko mnie tu cieszy .

Z uszanowaniem L.G.

[Maryla Stelmach]

Leonie, dzięki. miło, że także to Twój kawałek świata.

Dodano -- 12 mar 2013, 21:13 --

Anastazjo, Ewo - bardzo dziękuję, rzucam się do....zapewne myślicie dziewczyny, że do nóżek. a ja rzucał się do spania, moje kochane. pa. dobrej nocy.