melina nie mylić z diva bardziej z brandy

[Jarek B]

cześć pijaki
łachudry
pięknoty
stare dupy
obszczymury
złodzieje i degeneraci
wchodzę na melinę
a ona pieje w zachwycie
cześć pierdolcu
siema wariacie

klepią po plecach
wóda się leje
pełne garnuchy
zalane blaty
mordy się śmieją
ślubowanie
braterstwo
muza płynie
nieprzerwanie
wyzwiska
krzyki i wrzaski
walimy wszyscy
lecz wszystko to mało
ręce już chodzą
za gardło
za ciuchy
wyrzuty
żale
a w mordę
ten z tym
a tamten za tamtym
napierdalamy
nie patrzymy
krew
zęby
kopy i jęki
pisk dup
i cisza

później nostalgia
dalsze picie
zwycięzcy wybaczają
pokonani przepraszają
jedni się mądrzą
drudzy słuchają
łoimy dalej
coś pieprzymy
tulimy
pocieszamy
płaczemy
rzygamy
szczymy
rzęzimy
śpimy

słońce wstaje
my już dawno
co niedopite
dopijamy

melanż życia

ktoś dochodzi
inny znika
nawet śmierć
nas łączy
w innym składzie
rzeka płynie
melina też
porywa nurtem
bezpowrotnie

nieśmiertelna
mutuje

brak szczepionki

[Gloinnen]

Taka mnie refleksja naszła, może naprowadził mnie na nią ten "melanż życia" - że nasze codzienne bytowanie na tym świecie jest taką właśnie jedną wielką libacją na melinie.
To mógłby być temat na wiersz.

Ten jednak tekst niestety wcale mnie nie zachwycił. Za bardzo przaśny i w zasadzie prowadzi donikąd... Taki bardziej haft, niż wiersz, jakby zabrakło pomysłu, co zrobić z "materiałem źródłowym"...

Pozdrawiam,


Glo.