Zdobycie Bastylii

[Alek Osiński]

Ciepło w późnym kolorze
starałem się wetrzeć jak najgłębiej
przez porowatą materię
spokój

rano, równolegle wieczorem, przed obiadem
o jedenastej, przelotem

jej drgnienie
wyzwoliło Bastylię, jednocześnie
tłumiąc błękity.

Wielu z nich to dranie, zimni i okrutni
znikają wietrząc niespodziewaną wolność
później uderzą znienacka w ciemnym
zaułku, bramie; odgryzą łapczywie
kęs szczęścia.

Z tych samych przyczyn
trzymam tak długo w ręce
rękę, jeszcze nieposkładaną.

[Gloinnen]

Ciekawy wiersz. Nawiązanie do Wielkiej Rewolucji Francuskiej (zawsze fascynowała mnie jako wydarzenie historyczne), a przy okazji fraza:

odgryzą łapczywie
kęs szczęścia.

przywołuje na myśl porzekadło o tym, jak to "rewolucja zżera swe dzieci"... Wszelkiego rodzaju bunty wiążą się z ogromnymi społecznymi kosztami. Nieraz wówczas do głosu dochodzą "dranie", władza trafia w ręce kanalii. Chyba dlatego, że ludzie bez skrupułów moralnych i bez zahamowań po prostu bezwzględnie po tę władzę sięgają, niezależnie od ceny, jaką za to się płaci. Jak nieraz się mawia "po trupach". Dosłownie.

Zdobycie Bastylii - akt symboliczny - gdyż w rzeczywistości uwolniono znikomą liczbę skazańców - pokazuje coś innego - konsekwencje zachwiania pewnego porządku, które to zachwianie jest bezpośrednim pokłosiem działań rewolucyjnych. Rewolucja prowadzi więc do przejściowej anarchii, zanim nie ukonstytuuje się nowy porządek. Na ogół jednak ten "nowy porządek", jeżeli ma być trwały - niewiele się różni od starego. Takie przynajmniej moje zdanie, ponieważ rewolucja zawsze bazuje na radykalnych nastrojach społecznych, a władza długo nie utrzyma się w rękach ekstremistów. No chyba, że uda się zaprowadzić dyktaturę, ale te upadają. W każdym razie Ty chyba skupiłeś się na tej porewolucyjnej anarchii, jakbyś chciał zapytać: no dobrze, dokonano przewrotu, zniszczono symbole ucisku - i co dalej? Dalej mamy rozprzężenie, ciemność...

Peel chyba to przewiduje z góry, o czym świadczy pierwsza część wiersza, w której dominuje swoisty "głos mędrca", nawołującego do rozsądku, zachowania spokoju. Przestrzega przed działaniami destrukcyjnymi, bo wie, że uwolnią one siły zła.

Warto jednak zadać sobie pytanie o przyczynę rewolucji czy też buntów społecznych w ogóle. Przecież one nie biorą się znikąd. Najczęściej to rezultat konkretnej sytuacji, w jakiej znalazła się dana społeczność (naród). Z jednej strony - wielka frustracja, wywołana najczęściej biedą, strachem o jutro, poczuciem niepewności i bezradności, arogancją oraz niesprawiedliwością ze strony rządzących. Z drugiej strony - zwykle władza jawi się jako skorumpowana, niekompetentna, pławiąca się w dobrobycie kosztem "pospólstwa". Gdyby było inaczej, ludzie by przecież nie mieli ciągot do "ruszania" na barykady. To jest podłoże do tego, aby znalazła się grupa fanatyków-populistów, z jakąkolwiek "roboczą" ideą, w imię której wezwą "lud" do walki. I to wystarczy.

Tak, moim zdaniem, w Niemczech doszedł do władzy Hitler. Społeczeństwo, zgnębione kryzysem gospodarczym, upokorzone po I wojnie światowej, obciążone kontrybucjami - łatwo dało się przekonać do nazistowskiej ideologii. Tym bardziej, że za tym szły przede wszystkim ogromne dobrodziejstwa socjalne, a także rehabilitacja niemieckiej tożsamości narodowej, która potem przybrała formę przekonywania Niemców o ich wyższości i uczyniła z nich (w ich mniemaniu, oczywiście) nietzscheańskich nadludzi, rasę panów.

Pozornie odbiegłam od tematu, ale w tym momencie jednak - chciałam podzielić się spostrzeżeniem, że w pewnych sytuacjach, w pewnych historycznych okolicznościach, głos mędrca, to "wcieranie ciepła", głoszenie pozytywnych idei, łagodzenie, zdroworozsądkowe napominanie i nawoływanie do spokoju jest - po pierwsze nieskuteczne, po drugie niewystarczające, po trzecie - nieadekwatne do wagi problemu i do skali społecznych napięć.
To za mało, gdy mamy do czynienia z ogromnym niezadowoleniem, z silną opresją, z jawnymi przejawami niesprawiedliwości, z "fermentem"...

Ale co w związku z tym? Czy w takim kontekście rewolta jest nieunikniona? Czy można jakoś jej zapobiec? Kto mógłby to zrobić i jak?

Bo peel, trzymający w swojej ręce "rękę jeszcze nieposkładaną", pomimo ogromnej wrażliwości i empatii, jest tak naprawdę bezradny. Można czynić małe dobro w najbliższym otoczeniu, wyrażać empatię, współczucie - ale to niewiele. Bardzo niewiele. Oczywiście w makroskali, jeśli weźmiemy pod uwagę potężne mechanizmy, już uruchomione.
Bo sama postawa zasługuje na uznanie.

Lecz nie jest to jeszcze odpowiedź na pytanie postawione w wierszu.

Pozdrawiam,


Glo.

[marta zoja]

A może to, tylko zatrzymanie nad drugim człowiekiem i obdarowanie siebie spokojem...

jej drgnienie
wyzwoliło Bastylię, jednocześnie
tłumiąc błękity.


miłość dopiero dostrzegalną drgnieniem w duszy...

Z tych samych przyczyn
trzymam tak długo w ręce
rękę, jeszcze nieposkładaną.

wyrwaną z cierpienia i niemocy...

Zachwycam się... stoję nie ma... wpatrując się w takie piękno

[Ewa Włodek]

Zdobycie Bastylii - zburzenie jednego porządku i ustanowienie innego porządku. Innego, ale czy - lepszego? Co ten akt zmienił i czy coś zmienił? Dla konkretnych ludzi - i owszem, dla tak zwanego świata - nie konieczne, gdyż wszelkie nieprawidłowości z poprzedniej rzeczywistości summa summarum powtórzyły się - w nowej, wcześniej czy później...
Kim jest Twój peel? Jakąs Istotą wyższą, od której w jakimś sensie zależą opowiedziane zmiany? A ta "nieposkładana ręka" - to może być metafora procesu tworzenia nowej rzeczywistości?
Tak czy siak - dobrze się było zamyślić przy lekturze...

pozdrawiam ciepło...
Ewa

[Alek Osiński]

Tak, moim zdaniem, w Niemczech doszedł do władzy Hitler.

Nie sądzę raczej, żeby w wypadku Hitlera można było mówić o jakiejś rewolucji,
w Niemczech był wprawdzie po I WŚ zryw komunistyczny, ale został w miarę szybko
stłumiony. Hitler doszedł do władzy właśnie o dziwo "prawie demokratyczną ścieżką"
jeśli nie liczyć morderstw, fałszerstw, prowikacji, zastraszania i retoryki nienawiści.

Co ciekawe, Hitler zanim wymyślił "własną ścieżkę" uczestniczył właśnie
w komunistycznych protestach, a komuniści i faszyści działali wspólnym frontem,
między innymi wspólnie organizując strajki. Dopiero, gdy stali się niewygodni,
zostali wplątani w podpalenie Reichstagu, a równie dobrze mogło się skończyć
komunistycznym przewrotem, bo wszystko było przygotowane, a zdaniem
np. Aleksandra Watta, komunizm w Niemczech byłby jeszcze okrutniejszy niż w ZSRR
ze względu na znaną teutońską "dobrą organizację". Ostatecznie zwyciężył faszyzm,
co jak wiadomo i tak dało światu "wiele szczęścia"

Rewolucja francuska była jednak, zważywszy efekty "pozytywniejsza" choćby o rozkrzewienie
wartości humanistycznych...które później żyły własnym losem...

ale przecież nie o to chodzi w wierszu, albo przynajmniej nie tylko o to...

Pozdrawiam Wszystkich i dziękuję za komentarze

[ono]

jej drgnienie
wyzwoliło Bastylię, jednocześnie
tłumiąc błękity.

Wielu z nich to dranie, zimni i okrutni
znikają wietrząc niespodziewaną wolność
później uderzą znienacka w ciemnym
zaułku, bramie; odgryzą łapczywie
kęs szczęścia.

[ble]

Pięknie piszesz, Al. Bez napięcia, jakby dla siebie. Tego mi właśnie brakuje ostatnio u mnie.
A ta złamana ręka to może gołębie skrzydło ze wspomnień? Albo jeszcze bliżej, coś bardzo osobistego.

[anastazja]

Z tych samych przyczyn
trzymam tak długo w ręce
rękę, jeszcze nieposkładaną.

masz talent

[em_]

kęsy szczęścia..? - yy.. brzydka dopełniaczówka, w dodatku w ogóle nie pasuje do reszty;
wiersz jest naprawdę dobry, świetnie operujesz tu słowem, ładny, dość specyficzny rytm, a co ciekawsze tylko momentami, ale doskonale komponuje się z całością.
Pozdrawiam

[Maryla Stelmach]

podpisuje sie ręką pod innymi .