Z tradycji systemów nawadniania

[Alek Osiński]

Istniałaś już wiele razy, nieznośna i wielobarwna
czuła na dotknięcie igłą. Wszystkie opowieści
ze Stumilowego lasu wymieniały twoje imię
jak chłopcy - scyzoryk za wędkę, zdjęcie gołej babki
na garść orzechów.

Przystosowanie wymaga tylko chwili; to, co potrzebne
jest zawsze pod ręką, z politury rozbudzonych
mebli zbiera się odpryski; z pryzmatów odsącza
słomkową wodę, dwa palce głębokości i wyrwa.

Stajesz się znowu, łagodnie, z okruchów i połączeń
w drzazgach. Zmieszane ciało o ceglasto-szkarłatnej
konsystencji. Nadgodziny w czekaniu na półminuty

zielonkawe przebarwienia wewnątrz naturalnej skóry
łatwo się przecież pomylić przy sennej antynomii
kompas pokazuje godzinę duchów

ostatecznie. Przekład ciała to nie pestka.

[iTuiTam]

Nauczona ostatnim przypadkiem, powiem tylko, że przeczytałam z ciekawością, a co myślę, to moje.


serdecznie
iTuiTam

[Gloinnen]

a co myślę, to moje.

A szkoda, bo moim skromnym zdaniem wymiana opinii i refleksji związanych z wierszem jest chyba najcenniejsza w tym, co robimy...

Dla mnie wiersz tym razem bardzo hermetyczny. Chyba tylko Autor wie, co tak naprawdę miał na myśli. Jest jakaś enigmatyczna adresatka, jakaś trudna relacja... Myślałam o konkretnej, realnej postaci, ale w końcu stwierdziłam, że równie dobrze mogłaby to być postać alegoryczna - Miłość, Nadzieja, Wiara, Czułość, Przyjaźń... Ze wskazaniem na tę ostatnią.

Bo jest parę tropów, które pozwala taką właśnie interpretację zbudować. Stumilowy Las jest pełen przyjaźni - takiej sielskiej wizji, co prawda, ale można przecież właśnie nawiązywać do dzieciństwa. Chłopcy wymieniający się skarbami również mogą symbolizować te pierwsze, dziecięce, nieopierzone przyjaźnie.

Później pojawiają się rozmaite zawirowania, wyrwa na dwa palce i konieczność ciągłego odbudowywania, rewaloryzacji... To, co wydaje się proste - wcale takie nie jest. Przyjaźń wymaga pracy, nieustannej weryfikacji - bo mamy do czynienia z żywym człowiekiem.

Końcówka zabrzmiała pesymistycznie - chyba chcesz opowiedzieć o przemianach, o tym, że nie ma jednego, właściwego, stabilnego obrazu, wszystko podlega metamorfozom. A na końcu i tak jedna wielka niewiadoma, bo nikogo nie można poznać do końca.

Pozdrawiam,


Glo.

[marta zoja]

I tak już do końca
niezmienna z arytmią duszy
i drżeniem ciała kobieta
niegodna na życie i śmierć
realna i nierealna
gdy chcesz i nie
sekretem

Chylę głowę z pól i rzek urodzajem

Ziemia

[Alek Osiński]

a co myślę, to moje.

a mi najbardziej szkoda, może się jeszcze dowiem, obiecuję, że będę już grzeczny...

Końcówka zabrzmiała pesymistycznie

tak się właśnie zastanawiałem, czy to jest właściwie optymistyczne, czy pesymistyczne
no i okazało się...

Dziękuję bardzo za zainteresowanie

i Pozdrawiam wszystkich

[iTuiTam]

a co myślę, to moje.

a mi najbardziej szkoda, może się jeszcze dowiem, obiecuję, że będę już grzeczny...

Tu nie o grzeczność chodzi, Kleksie
Tu chodzi o pogubienie się w znaczeniach. Szaradowość, która wiedzie do rezygnacji z rozwiązania.

Można przeczytać, pochodzić ścieżkami, poprzewracać kamienie, kładąc je z powrotem tak, jak leżały.

[Alek Osiński]

Tu chodzi o pogubienie się w znaczeniach.

To obiecuję, że już nie będę stawiał swoich znaczeń przeciwko Twoim

Czytelnik ma w sumie zawsze rację...

[iTuiTam]

Tu chodzi o pogubienie się w znaczeniach.

To obiecuję, że już nie będę stawiał swoich znaczeń przeciwko Twoim

Czytelnik ma w sumie zawsze rację...

Alku, ech...
Tu nie chodzi o przeciwności w znaczeniach.
Chodzi o ścieżki, jakie znajdujemy czytając i nagle słyszymy... bum! łamie się drzewo tuż przed nami i okazuje się, że nie tędy droga...
Można próbować odsunąć drzewo, ale niejednokrotnie w pojedynkę jest to zwyczajnie niemożliwe. Wiem o tym z praktyki w moim lesie.

[Alek Osiński]

Elu, nie o to mi chodziło, wiem, że jesteś bardzo wrażliwa, przy tamtym wierszu
pozwoliłem sobie na ściężkę odautorską, ale czy tak naprawdę wiemy o czym piszemy?
czy właściwie nasz sens, jeśli jakiś istnieje, odkrywa się dopiero w oczach innych?
myślę, że jednak to drugie, dlatego mi zależy na Twoim spojrzeniu

Mam nadzieję, że się wtedy nie obraziłaś, jeśli tak, to przepraszam

[iTuiTam]

Elu, nie o to mi chodziło, wiem, że jesteś bardzo wrażliwa, przy tamtym wierszu
pozwoliłem sobie na ściężkę odautorską, ale czy tak naprawdę wiemy o czym piszemy?
czy właściwie nasz sens, jeśli jakiś istnieje, odkrywa się dopiero w oczach innych?
myślę, że jednak to drugie, dlatego mi zależy na Twoim spojrzeniu

Mam nadzieję, że się wtedy nie obraziłaś, jeśli tak, to przepraszam

Oj, nie ja się nie obraziłam

Absolutnie nie.
Wydawało mi się, że to dobrze, że poprowadziłeś za rękę. Czytałbyś takie różne 'bery-bojki' i oczy przecierał.
Ja po prostu mówię tu o czytelniku, że czyta i rozumie tak, jak mu się literki układają i widzi i czyta, co chce, i nie ma tu niczyjej winy.

Jest często tak jak piszesz:

ale czy tak naprawdę wiemy o czym piszemy?

Odautorska uwaga, poprowadzenie, podsunięcie rekwizytu, słowa - czasem jest to konieczne.
Tak było w przypadku Twojej Bastylii, przecież od początku do końca wiersz był jak kawa na ławę od tytułu do puenty.

Się nie przejmuj, po prostu będę uważniej odczytywać 'sygnały'