we śnie topielca wszyscy oddychają wodą

[pietrek]

we śnie topielca wszyscy oddychają wodą

płacimy chętnie i słono
za niezbędne towary

lecz niczego więcej nie da się już upchnąć
w minimalistycznych wnętrzach

więc patrzymy z wysokości balkonów
na lśniące osiemnastokołowce
o łbach wściekłych byków

jak pędzą wprost z fabryk na wysypiska
pustynie pustyń gdzie nawet ptaki
wyzdychały z głodu mimo skrzydeł

zwolnieni z obowiązku zasypywania latryn
i przymierzania wieczorowych kreacji
nadzy patrzymy z balkonów na zachód

nadzy
aż do kości

[Gloinnen]

Kolejny wiersz na temat odczłowieczenia. Kolejne pytanie o to, jak zrehabilitować ludzką godność w cywilizacji, którą, myślę, można śmiało zacząć nazywać cywilizacją odpadów.
Utylitaryzm doprowadził do tego, że w każdej dziedzinie, na każdym poletku zaczyna się dokonywać bezwzględnego podziału na linii potrzebny/zbędny. I nie dotyczy to już tylko przedmiotów, ale także istnień ludzkich.
U nas pojęcie recyklingu funkcjonuje jedynie w odniesieniu do surowców wtórnych. Ale np. w języku francuskim bez żenady wparowało do aparatu pojęciowego związanego z zarządzaniem zasobami ludzkimi i oznacza przebranżowienie zawodowe.
W ten sposób nawet język odzwierciedla rzeczywistą kondycję człowieka i wpisuje ją w analogię z fazami życia "produktu". Recykling przecież dotyczy śmieci, odpadów, to ich re-utylizacja.
Człowieczych odpadów? Marzeń, projektów, aspiracji, nadziei?
A jeśli już nawet to niemożliwe? Do jakiej funkcji, do jakiego dna zostało zredukowane życie ludzkie?
Przerażające i chociaż w języku polskim, póki co, nie zetknęłam się z taką nomenklaturą, powyższy fakt świadczy jasno o pewnych nieuniknionych procesach.
Ale jednak cieszę się, że powstaje coraz więcej wierszy na ten temat. Stał się chyba "modny". To dobrze, bo ostatnio pod którymś ze swoich wierszy jeden z naszych kolegów, Marcin Sztelak, postawił pod znakiem zapytania przyszłość humanizmu jako systemu wartości. Według mnie, dopóki piszemy o tym problemie wiersze, zwracamy uwagę na niepokojącą deteriorację człowieczeństwa, jaka wypływa z pewnych społecznych tendencji, dopóty jeszcze humanizm istnieje.

[Ewa Włodek]

ano, kiedyś pewnien indiański wódz powiedział był, że dopiero, jak człowiek zabije ostatnie zwierzę i zamuruje ostatnią piędź ziemi uprawnej, zorientuje się, że pieniądze nie nadają się do jedzenia. Ano, nie nadają się, choć - póki co - można za nie kupić wszystko, co już w chwili zakupu przeznaczone jest - na wysypisko śmieci... Bardzo na czasie wiersz...

pozdrawiam serdecznie...
Ewa