nec locus ubi (5)

[Gloinnen]

złożyłeś na moje ramiona
milczenie

przywykłam

po drodze przez wszystkie
spękania nocy

komu bardziej zaciąży
pusta sieć
ten pierwszy zostawi znaki

solą zasypie pogranicza

weselne ognie
ciągle zbyt daleko



____________________
Glo.

[skaranie boskie]

nec locus ubi (5)

Cyferka w nawiasie sugeruje, że jest to piąta z kolei odsłona wiersza.
Czy nie pokażesz nam poprzednich (może następnych)? Czy stanowią jakąś całość, jakieś kontinuum?
Jeśli tak, to trochę niedorzecznie zaczynać czytanie od któregoś tam wyrwanego z całości fragmentu.
A może ta piątka ma oznaczać, że wiersz jest na piątkę i jedyne, co pozostaje komentującym, to śpiewanie hymnów pochwalnych?
ja śpiewał nie będę, bom zbyt trzeźwy. Wyszłoby nie dość, że brzydko, to jeszcze cicho. Powiem Ci w zamian, że to wyraźnie twój wiersz. Myślę, że gdybyś go tu wkleiła anonimowo, wiedziałbym, że to twój. Masz już swój - rozpoznawalny - styl pisania o sprawach ważnych. Przynajmniej ważnych dla Ciebie. Tematyka też dość częsta u Ciebie. Zagubienie człowieka pośród meandrów życia i wytycznych moralnych. Belka, sieć, znaki... Atrybuty wiedzy religijnej, odniesienia do przekazu ewangelicznego, dostępnego tylko wtajemniczonym. Fakt, dobrze wykorzystane. Ognie weselne w puencie - choć odległe, pewne, jak niezachwiana wiara.
To, że wiersz jest rozpoznawalny, nie jest przyganą. To raczej stwierdzenie, że w swoim poetyckim rozwoju osiągnęłaś pewien etap, który na pewno, na jakiś czas do Ciebie przylgnie. To normalne zjawisko i wcale nie naganne.
Mam nadzieję przeczytać wiersze z innymi numerkami w tym cyklu - o ile taki istnieje.
Pozdrawiam.

[Maryla Stelmach]

wiersz mi sie podoba. dla mnie stanowi całość.

[anastazja]

Nieważne, czy jest jedna, czy pięć, podobnie jak Maryla czytam całość. Owszem podobnie jak Skaranie przeczytałabym cykl, jeśli istnieje.

Pozdrawiam Glo.