niestosowność

[marta zoja]

czytaj mnie centymetr po centymetrze
słów namiętności, potęgę dawania
rozumu siły, intelektu wiedzą dzielmy się
na poczytalne ogniwa świadomości

wytwarzajmy nasz zapach, smak sobą
obleczmy się całunem śmierci do życia
po zmartwychwstaniu, bez bólu trosk,
utrapień codzienności, lećmy na skrzydłach
swoich anielskich ku przeznaczeniu w niebo

gdzie raj niejeden dla nas w spełnieniu
do obłędu sobą zarzućmy się pocałunkami
nie wiedząc o sobie nic, a jednak tak dużo
jedną wielką sposobnością ku sobie
wierząc, że miłość pokona niestosowność

[Gloinnen]

Według mnie to słaby wiersz.

- nadmiar "ości" chrzęści w zębach:
"namiętności", "świadomości", codzienności", "sposobnością", "miłość", "niestosowność";

- podtrzymuję wszystkie swoje poprzednie uwagi odnośnie stylu - jest ciężki, karkołomny, przekombinowany, momentami zupełnie niejasny;

- utwór jest nudny, oparty na wałkowanych już wielokrotnie schematach:

słów namiętności,

całunem śmierci

bólu trosk,
utrapień codzienności

lećmy na skrzydłach
swoich anielskich ku przeznaczeniu w niebo

gdzie raj niejeden dla nas w spełnieniu

nie wiedząc o sobie nic,

Banał banałem pogania. Oczywiście - żeby była jasność - nie czepiam się odczuć Autorki, lecz sposobu, w jaki zostały przedstawione;

- uderza nadmiar patosu; wiersz został nim zbyt mocno napompowany; stwarza to wrażenie bliskie groteski albo pastiszu, bo tak silne przejaskrawienie emocji ma wydźwięk raczej kuriozalny.


Tym razem, w mojej ocenie, kompletnie "się nie udało"...

Glo.