Antropomorfizacja

[magellan7]

motto

piorun nie mówi: uderzam



widać tylko

jak nabrzmiewają mu

żyły



jak gromadzi

zasoby ciszy

by je rozerwać

na strzępy



jak chwyta się za gardło

by jeszcze

nie krzyknąć



jak zdumiony jest

sobą samym



jak

żeby żyć

umiera

- – - – - – - – - – - – - -

maj 2013

[Gloinnen]

Ciekawy pomysł. I wiersz może posiadać nieskończoną ilość interpretacji, w zależności od tego, co czytelnik podstawi pod symbol pioruna.

Uczłowieczyłeś ten piorun, przypisując mu ludzkie cechy, emocje, reakcje, tym samym może on się stać każdą emocją, każdą cechą, każdą reakcją. Miłością, nienawiścią, gniewem, rozpaczą. Mamy tendencję do widzenia we wszystkim tego, co ludzkie. A gdyby tak zerknąć na całą sprawę z zupełnie innej strony? Ile pioruna jest w nas? Ile natury jest w nas? Ile pierwotnej siły, energii, przetwarzamy na rezultaty i wytwory naszych działań? Czy to świat się dziwi samemu sobie, czy my przekazujemy mu nasze zdziwienie?

Pozdrawiam,


Glo.

[Hosanna]

ten rodzaj Twoich wierszy lubię najbardziej

to wspaniały monumentalny wiersz
z soczystym obrazem
lekcją do pojęcia
i fascynacją światem i jego zjawiskami

aż mi żyły nabrzmiały