niepokój I

[lczerwosz]

znajoma ulica
za rogiem dom
na piętrze okno
otwarte

z niepokojem
po dwa stopnie
przedpokój

już zaraz
miły pokój

będę
będziemy
ciepły spokój

zimny
jak klamka u drzwi



jako rozwinięcie tematu niepokój

[Alek Osiński]

początek trochę mi się skojarzył z wojną - okno i z umówione
znaki - co znaczy otwarte okno - kocioł, czy droga wolna?
Peel czuje się osaczony, zagrożony, a może kluczem jest zimna klamka - a więc
nikt ostatnio nie zaglądał, wewnątrz nikogo nie ma, a więc,
brak, tęsknota, wiersz nie zmierza do rozwiązania, jest zapisem
chwili, wahania, zwątpienia; pytania, które i tak się pojawiają,
choćby ich nie stawiać

Pozdrawiam

[Gloinnen]

Ja miałam z początku skojarzenia raczej podpadające pod kategorię "wisielczego humoru". Potem zaczęłam się zastanawiać nad słowem "niepokój". To coś, co każdy człowiek w sobie nosi - różne lęki, obawy, frustracje. Wewnętrzny mrok. Jesteśmy naładowani jednocześnie dobrą i złą energią, niepokój to moment, w którym dopuszczamy tę "złą" do głosu. Przybiera ona różne formy.
Najpierw pomyślałam o morderstwie. Wyobraziłam sobie mężczyznę, biegnącego radośnie i ufnie do kochanki, liczącego na błogie i miłe chwile, a potem - nagle - zostaje ukatrupiony. Przez nią? A może przez zazdrosnego męża?
To morderstwo może być jednak symboliczne. Niewykluczone, że Autor pragnął pokazać inny rodzaj "morderstwa" - taką duchową śmierć, psychiczne unicestwienie człowieka. Może rozczarowanie? Poprzez skontrastowanie "ciepłego spokoju" i "zimnej klamki", nadziei i rozczarowania, czułości i dystansu. Klamka u drzwi przecież może oznaczać barierę, przeszkodę. Ale również pożegnanie, rozstanie. Pojadę teraz patosem - "zamknięte drzwi serca"...
Smutny w wierszu jest rozdźwięk pomiędzy optymizmem pierwszej strofy a lodowatym finałem. Przez cały tekst przewija się cały czas leitmotiv dysonansu. Z jednej strony - niemal młodzieńczy entuzjazm, z drugiej - odrzucenie, strata, krzywda, kara. A chyba na tym polega życie. Aby umieć właśnie z tego doświadczenia czerpać dla siebie samego siłę. No chyba, że ktoś potraktuje pointę rzeczywiście literalnie. Zimny trup już nie ma żadnych szans. Ale najgorzej pozwolić sobie na mentalne i emocjonalne strupieszenie, gdy jeszcze tyle rzeczy do zrobienia...
W wierszu dostrzegam też coś jakby zawód miłosny. Może innej natury? Utraconą przyjaźń, miłość peela. Tekst niewiele jednak o tym mówi. Przypomina szkielet ryby, obgryziony do imentu z nieistotnych szczegółów, z klimatu, z "otoczki" sytuacyjnej, z kontekstów. Nie ma przeszłości, nie ma przyszłości, jest tylko poklatkowy fotoreportaż z tu i teraz. Trochę szkoda. Ale sytuacja realna. Zderzenie międzyludzkie.

Pozdrawiam,


Glo.

[Gajka]

Leszku

W moim odczuciu, może zbyt dosłownie zinterpretuję. Wiersz emocjonalny
peel idzie znaną ulicą, w domu za rogiem okno otwarte czyli ktoś jest, wychodzi na piętro po dwa schodki ,śpieszy się, wreszcie razem, ogarnia ich ciepły spokój i co z tego gdy uczucia legły w gruzach.

Pewnie nie trafiłam
A wiersz

[lczerwosz]

link do jeszcze bardziej uproszczonej wersji znajduje sie pod wierszem, na wszelki wypadek podaje go jawnie:
http://www.osme-pietro.pl/post83483.html#p83483

Istotnie chodziło mi o wydobycie czystej emocji tamtej chwili bez historii zdarzenia, tu i teraz
jakże często zdarzają się chwile napięcia, oczekiwania na coś, co się nie wydarza, bo inaczej coś poszło. Glo pisze - szkielet ryby obgryziony do imentu.

Nie ma przeszłości, nie ma przyszłości, jest tylko poklatkowy fotoreportaż z tu i teraz. Trochę szkoda

Pierwszy raz pojawił się komentarz, że za mało napisałem, ktoś kiedyś zarzucił mi nadsłowie, mocno się przejąłem i teraz zastanawiam się nad każdym użytym, czy jest mi ono potrzebne do czegoś.
Nie ma prawdziwej interpretacji, choć była - Gajka jest najbliższa prototypowi tego przeżycia. Albo uczucie jest inne niż oczekiwane, mimo pozorów zachowania stanu poprzedniego, albo osoba - dawna miłość na przykład jest już inna po latach, albo wyszła za mąż. Kto inny mieszka a ona umarła, wyjechała.
Alka rozwiązanie jest tak samo prawdopodobne. Równie dobrze - okno otwarte ale nikt nie mieszka, pusto, można wejść i posiedzieć samotnie, albo jeśli zamknięte, nacisnąć zimną klamkę.
Myślę, że jednak i tak napisałem za wiele. Niepokój był do chwili wejścia do owego mieszkania. Może to trwać kilka minut, czekanie na osobę, z którą miało się spotkać, rozmowa wyjaśniająca, pytania. Zanim dojdzie do PLa, co naprawdę się stało. Abo nadal same tylko pytania, bo brak jakiejkolwiek osoby, która by mogła coś wyjaśnić, opowiedzieć, co się stało, że PL nie zastał oczekiwanej osoby w domu. Wtedy rozpoznawanie przedmiotów, list na stole, stłuczona szklanka. Albo nic z tych rzeczy. Zamknięte i już, niczego się nie można dowiedzieć. Jeszcze PL-a pogonią nożem plus wymysły w obcym języku najlepiej pewnie obraźliwe.
A potem dopiero jest zaskoczenie, konsternacja, zdziwienie, irytacja, smutek, strach, cierpienie. Ale to już reakcje na dysonans poznania z oczekiwaniem.

Dziękuję Wam.

[Ewa Włodek]

niepokój - niby takie sobie zwyczajne słowo, a - jakież pojemne pojęcie! Nawet w takim anturażu, jak ulica-dom-otwarte okno-schody-drzwi-oczekiwanie na samo dobre-zawód - a ile różności można "podstawić"! Od tych, omówionych w komentarzach powyżej, przez chora matkę lub ojca po dziecko, zostawione na chwile bez opieki.
Jest tak, jak lubię: mało słów, a mnóstwo możliwości interpretacyjnych...

pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[Sede Vacante]

Bardzo mi się podoba. Mnogość interpretacji, w każdą z możliwych stron właściwie, duży potencjał.
Poza tym, ma w sobie jakąś "psychodelię", jakiś mrok, jakby z filmów o kamienicach z swoimi mrocznymi tajemnicami.
Czytałem ostatnio książkę "Kamienica" Dariusza Eckerta i właśnie ten wiersz pasuje mi do niej. Ja widzę "nibyspokój",a nie spokój "właściwy" w tym wierszu na końcu. Taki "oszukańczy". W tej książce też spokój jest mocno sztuczny i pozorny. Podobny klimat ma ten wiersz, taki klaustrofobiczny trochę - na plus oczywiście.

[EwaMagda]

Interpretuję Twój wiersz w dwojaki sposób.
1. Bohater wiersza idzie do swojego domu z nadzieją na ciepły spokój w byciu razem z kimś bliskim, co sugeruje mi wejście do przedpokoju. Tylko, że to złudzenie, bo "zimna klamka".
2. Niespodziewanie, podczas spaceru(?) zawędrował do miejsca, które budzi dobre wspomnienia. A otwarte okno sugeruje, że ten ktoś ze wspomnień, nadal tam mieszka. Niestety, nikt nie otwiera drzwi - "zimna klamka".

Bardzo podoba mi się Twój wiersz. Dużo treści, mało słow. Dowolność intepretacji.

[lczerwosz]

Psychodelia, mrok, otwarty a pusty dom. To klimaty wzbudzające niepokój. Ale nie potrzeba takiej aż scenografii. Jeśli tylko sobie wyobrazić taką scenę, pomyśleć o niej przez chwilę, aż niepokój ustąpi. Zazwyczaj w myśli nie definiujemy szczegółów, akcja w myśli jest bardzo uproszczona, obraz zawęża się do głównego pola. Niepokój ustępuje, gdy znajdziemy rozwiązanie, gdy dowiemy się, co w istocie się stało. A jeśli przezywamy niepokój na podstawie wyobrażonego zdarzenia, czy wy też, bo ja często tak, trzeba sobie pomyśleć o sensownym i prawdopodobnym rozwiązaniu. Niepokój mija, gdy kneblujemy jakby wewnętrzny głos. Czy to uczciwe?
Ewa, Sede, EwaMagda dziękuję.

[Maryla Stelmach]

w wierszu dużo się dzieje. samo życie. podoba mi się.