Notatki z delirium

[Marcin Sztelak]

Obywatelu, strasznie nabałaganiliście
– powiedział z dobrotliwym uśmiechem.
Ten i ów zapłakał, bezwiednie szukając
aureoli. Albo innych znaków wstąpienia
na ścieżkę do raju.

I to by był koniec bajki. Twardy jak bruk.
Przytulony niczym matka, kochanka, ojciec.
W jednym.
Powiedz synu, znalazłeś ukojenie, może namiastkę?
– zapytali stroskani.

Milczał.
Prawdopodobnie wiedząc, że nie warto odpowiadać.
Szczególnie teraz.

Później tradycyjne dreszcze, najprostsza zabawa
ciepło - zimno. Fizjologia.
Omijali go zdegustowani, choć chciałoby się uwierzyć
– wstydliwi.
Za bardzo na podanie ręki.

Na potwierdzenie słońce rozbiło przeszklenia biurowców.
Zejście w karnawale ostrego konfetti.
Bolało jak diabli – właśnie to mógłby powiedzieć.
Przyjmijmy, że mu się nie chce; ze wskazaniem na czas
przeszły.

[coobus]

Właściwie jest to poetycka proza. Ale granica tych gatunków jest trudna do zdefinicjowania, brak słupków granicznych, sam mam z tym problemy. Pojęcie białego wiersza jest swobodne, szerokie, stąd pewnie wiersze białe są też wierszami wolnymi.
Poruszający obraz miejskiego rozbitka. Profesjonalny i docierający do odbiorcy wiersza.

[Ewa Włodek]

delirium, palimpsest - i co dalej? Zostaje czas przeszły...Dobrze było poczytać...

pozdrawiam serdecznie...
Ewa