zatoki

[iTuiTam]

• • • zatoki
      
      
      w płynnych ramach paciorków
      szemrzący las wodospadem
      lukrem złotej godziny* polewany
      
      zbierając krople na skórze
      przemoczeni do ostatniej chwili
      wtulamy siebie przed burzą
      co domaga się błyskawicznego życia
      
      płyniemy w stronę mighty Mississippi**
      małą rzeką która nocą ukradła drzwi do lasu
      białe ciężkie od wspomnień stamtąd wyniosła
      
      obłąkana tratwa między wodorostami
      zdarzeń meandrujących bez pojęcia linoskoczków
      z duszą na ramieniu przed nieznanym
      
      nasze burze zatrzymują się odbijanym słońcem
      zapętloną o wierzchołki dębów tęczą
      konturówka łącząca brzegi i czas czas
      
      
      czas na spokoje
      niepokoje
      
      
      * złota godzina - w fotografii godzina tuż po wschodzie lub przed zachodem słońca, kiedy promienie słoneczne padają pod specyficznym kątem;
      ** mighty Mississippi - potężna (rzeka) Mississippi
      
      iTuiTam
      26 VI 2013

[Bonsai(Tomasz Socha)]

Ach, te opisy Twoje ...

Czarujesz, a ja zawsze daję się zaczarować .

[coobus]

Mam słabość do Twojego języka. Zatrzymałem się nieco dłużej w Twojej zatoce, by pooddychać nieznanym mi powietrzem, które przesyłasz nam stamtąd w wierszu. Odpocząłem, wolny od burz, które zatrzymały się w odbijanym słońcu.
Uśmiech ode mnie

[Gajka]

iTuiTam

A ja jestem zołza uffff ...... wiesz poprawiłabym tu i ówdzie i wyrzuciłabym to i owo,
ale to Twoja decyzja

[Alek Osiński]

Masz świetne metafory, ale ja za Gajką,
myślę, że można jeszcze popracować

szczerze to pierwszą strofoidę, aż korci
czytać inaczej...

w płynnych ramach paciorków
szemrzący las wodospadem
lukrem złotej godziny* polewany

w płynnych ramach paciorków
las szemrzący wodospadem
złotej godziny; polewamy

zbierając krople ze skóry

Chyba nie lubisz takich ingerencji, to z góry przepraszam
i mam nadzieję bez urazy

Pozdrawiam

[lczerwosz]

Mnie się podoba miniaturka:

czas na spokoje
niepokoje

[EwaMagda]

iTuiTam

[Ewa Włodek]

bardzo ładny opis - to "pierwsze dno", a drugie - losy ludzkie, porównane do tratwy na Mississippi - jakże nie pewne, jakże fascynujące...Zamyśliłaś mnie, Elżbieto...

serdeczność posyłam...
Ewa

[iTuiTam]

Ach, te opisy Twoje ...

Czarujesz, a ja zawsze daję się zaczarować .

Opis to tylko pretekst do czarów.

dziękuję za przystanek.

Mam słabość do Twojego języka. Zatrzymałem się nieco dłużej w Twojej zatoce, by pooddychać nieznanym mi powietrzem, które przesyłasz nam stamtąd w wierszu. Odpocząłem, wolny od burz, które zatrzymały się w odbijanym słońcu.
Uśmiech ode mnie

No to jest nas już czworo w zatoce

też się uśmiecham, o:

iTuiTam

A ja jestem zołza uffff ...... wiesz poprawiłabym tu i ówdzie i wyrzuciłabym to i owo,
ale to Twoja decyzja

Gajko, ja wiem, że każdy czyta, widzi po swojemu, i to wcale nie jest zołzowatość. Mogłaś się pokusić o poprawienie, porządki.

dziękuję za czytanie

Masz świetne metafory, ale ja za Gajką,
myślę, że można jeszcze popracować

szczerze to pierwszą strofoidę, aż korci
czytać inaczej...

w płynnych ramach paciorków
szemrzący las wodospadem
lukrem złotej godziny* polewany

w płynnych ramach paciorków
las szemrzący wodospadem
złotej godziny; polewamy

zbierając krople ze skóry

Chyba nie lubisz takich ingerencji, to z góry przepraszam
i mam nadzieję bez urazy

Pozdrawiam

Z tym polewaniem Ci się udało, ładnie ale... zmienia sens.

Czy lubię ingerencje? To nie jest tak, że lubię albo nie... Po prostu, jak w odpowiedzi Gajce: każdy widzi, czyta inaczej, każdemu przy czytaniu towarzyszą inne wyobrażenia, asocjacje.
dziękuję za 'polewanie'.

Mnie się podoba miniaturka:

czas na spokoje
niepokoje

Czyli dwa w jednym. Też dobrze

dziękuję za mini.

iTuiTam

Rozumiem, że jest OK i że zasłużyłam na kwiatuszek

bardzo ładny opis - to "pierwsze dno", a drugie - losy ludzkie, porównane do tratwy na Mississippi - jakże nie pewne, jakże fascynujące...Zamyśliłaś mnie, Elżbieto...

serdeczność posyłam...
Ewa

Ewo, dziękuję za czytanie. I jak w pierwszym odkomentarzu: opis to pretekst.
A całość, wiersz dokładnie tak się wydarzył. To zapis chwili i nawet drzwi do lasu, które zabrała powódź to nie wymyślony rekwizyt.

Wszystkim raz jeszcze bardzo dziękuję za czytanie i czas spędzony nad moją zatoką.

serdecznie
iTuitam

[Hosanna]

to brzmi jak piękny erotyk

te gromadzące się płyny i mokrość do ostatniej chwili
i burza która natychmiast
domaga się życia

wtulenia które tworzą na chwile mały kokon aby to nowe życie ochronić na starcie
stworzyć alchemiczne gniazdo

bo kiedy łączą się dwa czasy
powstaje wartość trzecia

to może być dom dziecko wiersz idea
coś co samo ma własny mniejszy lub większy
potencjał rozmnażania

zbierając krople na skórze
przemoczeni do ostatniej chwili
wtulamy siebie przed burzą
co domaga się błyskawicznego życia