Antyimpresja

[Marcin Sztelak]

Świat się skończył, tylko zapomniałem
zauważyć szczegóły. Takie jak:
martwe słońca, podkulone psie ogony.

Bezgłowe szmaciane lalki na wietrze
– sztandary. Na wiwat oraz inne
Herezje.

Wzruszająca historia – mam ich setki w zanadrzu
lewej skarpety. Dziurawej na przestrzał.
Piekła – Nieba.

Dzieci bawią się w wojnę,
trup pada gęsto.
Już jesień.

Bo światło pod złym kątem, farby
spływają. Za oknem, tym na zewnątrz.
Życia – Umierania.

[Gloinnen]

Mam wrażenie déjà vu. Cały czas zastanawiam się, z czym mi się to kojarzy. Splata się tutaj wiele wątków, które gdzieś widziałam, gdzieś słyszałam, może właśnie o to chodziło?

Przyszły mi na myśl średniowieczne krucjaty dziecięce. To na pewno bardzo dalekie nawiązanie (a może istnieje tylko w mojej wyobraźni), ale pasuje do tych porzuconych zabawek, sztandarów, dzieci bawiących się w wojnę, czy też raczej wciągniętych do wojennej zabawy. Oprócz obrazu Wojtkiewicza (który wszyscy znają) mam też w głowie w ogóle szeroko rozumiane malarstwo batalistyczne, koniecznie z jakąś upiorną jutrznią w tle. Ale i tak Autor tworzy własny obraz. Rzeczywiście, daleki od impresji, zupełne przeciwieństwo. Tutaj mamy ruch, dynamikę, mroczą opowieść o życiu i śmierci, o dramatycznej kondycji człowieka, który nieustannie uwikłany jest w Wielką Historię i setki małych historii. Wciąż szukając - a jakże! - sensu w tym wszystkim. Między życiem a śmiercią... Brzmi banalnie, ale właśnie w tej bezkresnej i zarazem ograniczonej przestrzeni musi zmieścić się odpowiedź (lub nieskończoność odpowiedzi) na pytanie o Człowieczeństwo.

Ale chyba odeszłam za daleko od wiersza.

Pozdrawiam,


Glo.