Kirke

[Dorota Karin]

Przyszpilona łzami do krzesła
uciekam, uciekam.

Znasz samotną wyspę
tysiąca i jednej nocy ?
Idź śliską ścieżką rozłąki
gdzie nic nie usycha.

Uciekam, uciekam.

Skąpane deszczem pocałunków
dwa słońca, a dwa księżyce
tuli muzyka niesłyszalnego fletu.
Ja Kirke -
nie będziesz tęsknić.

Otello mój
zduś niepewność
Hamlecie -
jestem ostrzem szpady

Uciekaj.

[lczerwosz]

Wzgardzona kochanka?

[ono]

Przyszpilona łzami do krzesła
uciekam, uciekam.

Znasz samotną wyspę
tysiąca i jednej nocy ?
Idź śliską ścieżką rozłąki
gdzie nic nie usycha.

Uciekam, uciekam.

Skąpane deszczem pocałunków
dwa słońca, a dwa księżyce
tuli muzyka niesłyszalnego fletu.
Ja Kirke -
nie będziesz tęsknić.

Otello mój
zduś niepewność
Hamlecie -
jestem ostrzem szpady

Uciekaj.

proponuję w pierwszej zwrotce bez jednego uciekam

mnie się podoba, mimo bardzo karkołomnego przejścia od Kirke do Hamleta i Otello, ale... mistrzostwo swiata widzę w zwrotce poniżej:

Otello mój
zduś niepewność
Hamlecie -
jestem ostrzem szpady


pozdrawiam

[Sede Vacante]

Piękne dwa pierwsze wersy.
Potem tez bardzo subtelnie, delikatnie i z fantazją, tyle, że ja jakoś odruchowo odrzucam wiersze o miłości, ale to tylko dlatego, że jestem pokręcony i szukam czegoś zdecydowanie bardziej dramatycznego

Tak że, w sumie, to nawet nie opinia. Po prostu zostawiam świat kłaniając się nad pierwszymi wersami. To przyszpilenie - rewelacyjna metafora.

[anastazja]

Otello mój
zduś niepewność
Hamlecie -
jestem ostrzem szpady

Uciekaj.

Zdecydowanie ostatnia.

Dobrze piszesz