w teatrze bez aktora

[Jarek B]

podpaliłaś świece
na mojej scenie
jest jaśniej

z zakamarków
wypełzają nieśmiało

on trzyma ją za rękę
ona jeszcze nie wie

zwrócą się ku sobie

nim zegary staną
nim wywrócą stoły

kiedy i dlaczego
on ją wziął na ręce
sufler zdmuchnął świece

to co będzie dalej
dopisze kelner

lub proza

[Gloinnen]

Dobry wiersz. Zaciekawił mnie los tych dwojga.

Na początku czytelnik ma wrażenie, że będzie widzem teatralnego przedstawienia. Od razu jednak można się zorientować, że życie i teatr przenikają się, przeplatają, zlewają w wirtualny świat. Na granicy, gdzie zaciera się granica umowności i realizmu dokonuje się spotkanie dwojga ludzi. Dalej - celowo Autor pozostawia niewiadomą. Tutaj już widz jest usytuowany naprzeciwko niedookreślenia i niedomówienia.

Ciekawy motyw z "wywróconymi stołami" i "kelnerem". To jakby "sztuka w sztuce". Do tego "świece" - może na stole, dla wykreowania romantycznego nastroju? Mielibyśmy więc teatr jednej sceny. (Kolacja we dwoje?) Końcówka zabrzmiała mimo wszystko jakoś pesymistycznie. Co może kelner na końcu wypisać? Rachuneczek. A więc w przyszłości nadejdzie konieczność zapłaty. I finalna "proza". Gdy złudzenie pryska, gdy "stają zegary", gdy zniszczeniu ulega dekoracja, gdy tajemnica okazuje się inscenizacją.

Pozdrawiam,


Glo.

PS. Pomyślałabym nad jakimś ciekawszym tytułem. Ten za bardzo oczywisty.

[Jarek B]

...bardzo ładnie:)..bardzo blisko:)

..znakiem tego nie jest źle:)

pozdrawiam:)

[oskari valtteri]

Fajnie, jest klimat dzięki odpowiedniemu zapisowi dającemu możliwość spokojnego wyobrażenia sobie "sceny".
Jednego słowa bym się wyzbył - ścian z tej strofki

"z zakamarków
wypełzają nieśmiało"

[Jarek B]

...dziękuję:)..celna uwaga..i świetny pomysł:) - pozdrawiam