to co było... kiedyś wróci

[marta zoja]

istny cud nam się zdarzył
bo przecież w niewiedzy
powstaje nowe życie
z przmróżeniem oka
zachciankom dając nadzieję


wplatanych słońc we włosy
dojrzałym ziarnem słonecznika
czy jarzębin ustami w zachwycie
bogactwa uniesień natury
stękającej z urodzaju o czasie


ja na wiszącej skale
w kokonie prawd i ty ze mną
w pulsie oddechem ziemi
urodzajem kwiatów i owoców
jesieni astrów, kolorem wiciokrzewu


splątanych myśli w jedno
płonące uczucie nami
ale to już było, jest i będzie
uroczyskiem czarownicy
jej błysku w twoim oku

[lczerwosz]

ja na wiszącej skale

Jak piknik pod....

wplatanych słoneczników we włosy
dojrzałością księżyca w pełni
czy jarzębin ustami zachwytu
bogactwem uniesień natury

Wytłuściłem, to źle brzmi, zbyt wykorzystujesz - kogo czego. Cała lista się robi.
A poza tym gubi się sens, co jest czyje, od czego. Ja rozumiem intencję, aby słowo zabrzmiało, się skojarzyło, czytelnik doznaje emocji, czyta dalej. Tak można pisać. Ale nie można, moim zdaniem, nie kontrować szyku tych słów, żeby nie stracić tej kontroli nad emocjami czytelnika. Bo on poczyta opacznie, a co najgorsze, straci zainteresowanie, jeśli go za bardzo uwikłasz.
Pozdrawiam
Leszek

[marta zoja]

Dziękuję Leszku myślę, że pierwsza myśl jest najlepsza / przywróciłam pierwotną wersję/. Ja na wiszącej skale... myślałam bardziej o tym, że uczepiona jestem czegoś trwałego... W zakamarkach skał, często można znaleźć takie zalążki, nowego życia -kokony, mocno utwierdzone... w bezpiecznym miejscu. Może za bardzo wikłam, rzeczywiście... Jeszcze raz dziękuję, za dokładną analizę i czytanie moich osobistych przemyśleń MZ