Powiastka

[Gloinnen]

O, jak ty trudno mi się śnisz!
/B. Leśmian



Już nie ma w spisie treści.
Ani tej, ani następnych.

Noc przyniosła burzę
elektryczną.

Spłonęła oberża, piwnica
z winami, a przede wszystkim
piękna szynkareczka.

Wagabunda wrócił z przekleństwem
na ustach. Rozgarnia sadze, nadpalone stoły.
Zwęgloną dłoń bierze w swoje. Wciąż
pełna ciepła.

I po co czekałaś?



____________________
Glo.

[Sede Vacante]

Przede wszystkim mały szok. Zmieniłaś styl, dla mnie diametralnie,w tym wierszu. Na co dzień - wybacz - omijam twoje wiersze, bo są dla mnie za trudne. Dużo słów, których znaczenia nie znam, misternie złożone z metafor, które mnie przerastają. A tu....
Bardzo "prosty" - na plus - styl. Zupełnie inna Glo.
Z wielką ciekawością więc postanowiłem rozgryźć wiersz.
A więc - ?
Czyżbyś, żyjąc w świecie, który w niczym nie przypomina ci twoich o nim marzeń, wyobrażeń, kurczowo trzymała się złudzenia, że istnieje alternatywa? Wciąż marząc o utopijnych krainach, o "innym losie", żyjąc w świecie bajek, nie koncentrujesz się na rzeczywistości? Do tego stopnia, że nie nadążasz za światem, a to odbija się na Tobie, bo jednak pewne "funkcje" w nim trzeba wykonać, by przetrwać. Tak zawieszona w umierających bajkach, uczepiona ich na siłę, nie dbasz o byt "nowoczesny". I wreszcie za to zapłacisz w systemie. Materialnie, psychicznie. Coś stracisz, coś przegapisz z tych "codziennych zobowiązań wobec rzeczywistości". Spłoniesz, jak spłoną ostatnie bajki, które sobie wymyśliłaś, a spalił je brutalny system życia-przetrwania.
Wagabunda(przyjaciel?) stanie nad Tobą, "martwą" i będzie ubolewał, że do końca byłaś romantyczna, nawet za cenę życia, zamiast wyjść z świata ułudy i machnąć ręką na wymyślone historie.
To dla mnie trochę takie epitafium. Wiersz żałobny, gdy przyznajesz, że nie jesteś w stanie wsiąknąć w nie swoją rzeczywistość, a te inne umierają. I umrzesz z nimi, bo wolisz być martwa, niż do bólu realna.

Mogłem coś poknocić, ale dla mnie ta oberża, stoły, to taka baśniowa miejscówka w twoich myślach, odciągająca cię od "elektrycznej nocy" - czyli postępu cywilizacji, mrocznego, niczym noc właśnie. W "dniu po dniu" bajki nie mają siły przebicia,a marzyciele są wypierani przez realizatorów systemowej strategii przetrwania.
Wagabunda też marzy, ale jest jednak realistą. Nauczył się poruszać po nowym świecie. Chciał i ciebie przekonać do przebudzenia. A gdy okazuje się, że nie posłuchałaś, wrócił zapłakać nad tobą. Lecz skoro jest zbyt twardy na łzy, pokręcił tylko głową.
Próbował.

Tak to czytam.

[lczerwosz]

Że wiersz świetny, to jakby już przyzwyczajone.

Wciąż
pełna ciepła

Zwłaszcza to, mnie aż wzdryga.
A Sede napisał tak wnikliwą, prawdziwą analizę. To co było i co mogło by być. Rewelka. Wobec tragicznego zakończenia, nie dowiemy się już więcej. Chyba, że autorka napisze inną odsłonę.

[anastazja]

Zwęgloną dłoń bierze w swoje. Wciąż
pełna ciepła.

I po co czekałaś?

Mam dreszcz który tak lubię, zawalisty wiersz. I wiesz Glo. Sede rację ma pisząc, że to zupełnie inny wiersz. Sede super komentarz, pozdrawiam oboje

[Gloinnen]

Sede - za ten komentarz masz u mnie.
Napisałeś to niezwykle mądrze i celnie. Wiersz ten napisałam w wyjątkowo bolesnych dla mnie okolicznościach, a Twoja interpretacja pozwoliła mi spojrzeć na całą sytuację - i tę realną, i tę liryczną - z dystansu.

Leszku, z tymi odsłonami to trzeba bardzo uważać.

Anastazjo - odpozdrawiam,

[Sede Vacante]

Do usług
A browar - zawsze!