identyfikacja królowej

[lczerwosz]

po każdym naruszeniu nietykalności
pełna obdukcja organów
ze szczególnym uwzględnieniem
tembru blasku akcentacji

armia musi rozpoznać swojego wodza
po każdym weekendzie
że jej nie przewodzi marionetka
jak żywa nabita na dzidę

mimika w sieci jest zamaskowana
trudno poznać dla kogo królowa żyje
czy to robot wydaje rozkazy
szeptem niepowtarzalnym

pozazmysłowym?

[Gloinnen]

jak armia musi widzieć wodza
po każdym weekendzie
że jej nie przewodzi marionetka
jak żywa nabita na dzidę

mimika w sieci jest zamaskowana
jak poznać dla kogo królowa żyje

Do remontu.

mimika w sieci jest zamaskowana
jak poznać dla kogo królowa żyje
czy to robot wydaje rozkazy
szeptem niepowtarzalnym

pozazmysłowym?

Daje po emocjach. Choć pozornie to chłodny, beznamiętny przekaz.
Identyfikacja - tutaj skojarzyła mi się z identyfikacją zwłok. Może przez tę marionetkę nabitą na dzidę?

Skoro nawiązujesz do rzeczywistości wirtualnej - to niemal jak skanowanie. Pochylenie się nad cyfrowym trupem, który chyba, jak odczytuję z tekstu wiersza - jest tego niewart. Energii ukierunkowanej na uczucia wyższe, pozostające poza zasięgiem.

Nie wiem, kim jest tytułowa Królowa, ale na pewno główną oś wiersza stanowi motyw gry złudzeń. Peelka jawi się jako bezduszny mechanizm, nie tyle marionetka, ale nakręcana lalka, albo w ogóle wytwór internetowy, bohaterka gry online. Bez tożsamości, bez uczuć. Iluzja niemal doskonała...

Pozdrawiam,


Glo.

[lczerwosz]

Do remontu.

Istotnie, już poprawiłem, dziękuję.

Nie wiem, kim jest tytułowa Królowa, ale na pewno główną oś wiersza stanowi motyw gry złudzeń. Peelka jawi się jako bezduszny mechanizm, nie tyle marionetka, ale nakręcana lalka, albo w ogóle wytwór internetowy, bohaterka gry online.

No niekoniecznie bezduszny mechanizm, ani lalka, ja nic o naturze królowej nie mówię, choć dobrze kombinujesz. Z punktu widzenia identyfikacji zdalnej, poprzez technologię internetową, skanowanie cyfrowe, nie ma sposobu odróżnienia, czy królowa nie została odmieniona, a stale się jawi swym awatarem, jak portret obnoszony wśród poddanych, by znali twarz swojej.
Cyfrowe zwłoki mówisz. Ich identyfikacja. To podzbiór, istotnie, ten robi wrażenie. Ale identyfikacja ludzi żywych odbywa się na co dzień, rozpoznajemy starych znajomych i witamy, całujemy się. Nie pamiętamy, że ten proces się stale i wszędzie odbywa. Identyfikujemy po ubraniu, po głosie, po ruchach, jeśli nie wprost - po twarzy.
Bez uczuć, mówisz. A skąd to wiesz. Ale może to tylko iluzja doskonała.
A przy okazji - podobny problem - Pozytywka. Zobaczcie wiersz Semiramidy.
Dzięki za odczyt.

[Gloinnen]

Czytałam wiersz semi. Rzeczywiście, duże podobieństwo, jeśli chodzi o tematykę, choć u niej raczej nie ma przeniesienia na świat wirtualny. Skądinąd motyw lalki jest dla niej charakterystyczny. Czy człowiek jest mechanizmem doskonałym, czy jednak niedoskonałym?

Bez uczuć, mówisz. A skąd to wiesz. Ale może to tylko iluzja doskonała.

Ja tego nie wiem, nie siedzę w Twojej peelce, ale tak właśnie się prezentuje w Twoim wierszu. Gdyby peel był pewien jej uczuć, to nie potrzebowałby sprawdzać (potwierdzać), czy to cyfrowy fantom, czy żywa istota.

[lczerwosz]

choć u niej raczej nie ma przeniesienia na świat wirtualny.

Ale mechaniczny. Sztuczny a naśladujący rzeczywistość. To tylko inna technika, jak napisałem, wytwarzania "plastiku". Dawniej porcelany.

Gdyby peel był pewien jej uczuć, to nie potrzebowałby sprawdzać (potwierdzać), czy to cyfrowy fantom, czy żywa istota

Może i racja.

[Ewa Włodek]

dwa światy - realny i wirtualny, jak dwie rzeczywistości równoległe. Tylko pytanie - na ile kompatybilne? O ile w ogóle? Według mnie - nie, gdyż niebywale często królowa okazuje się być marionetka na dzidzie...
Dobra refleksja, Leszku..

pozdrawiam ciepło...
Ewa

[lczerwosz]

Według mnie - nie

Moim zdaniem te dwa światy sa ze sobą sprzężone do bólu, wzajemnie się przenikają. Po prostu my, ludzie jesteśmy zawsze tacy sami, i tam, gdzie wystarcza realny świat, dobudowujemy jego przedłużenie. Nawet zwierzęta mają zabawki do polowania na niby.

niebywale często królowa okazuje się być marionetka na dzidzie...

No nie, Ewo. Kukły - w polityce. A może.

[Sede Vacante]

Dobry wiersz, ale szczególnie tematyka. Styl jest ok, ale ogólnie rzecz biorąc, przy tak ciekawym temacie wszystko schodzi na drugi plan dla mnie, o ile nie ma rażących błędów. A nie widzę, to chyba oczywiste przy tym poziomie.
No i temat monarchii, królowej, króla, władzy itp.
Nie na darmo wybrałem sobie taki,a nie inny nick SEDE VACANTE - pusty tron
(i nie SAde - jak markiz - tylko SEde - jak Sedes - bo ciągle ktoś myli )
No wieć juz chyba wiadomo co myślę o tzw. mianowanej, czy nawet samozwańczej władzy.
Na króla, królową i innych gadów mogę napluć. Oni sprawdzają się w bajkach, bo są dobrzy, szlachetni, ciekawi i w ogóle. A "na żywo" to jakaś nadęta rodzina pajaców każących się po dupach całować. I chyba tylko to mnie pociesza, że oni ze swoimi kodeksami, formułami, listą tego co się godzi królom,a co nie, całym dworskim spisem etyki, czy coś, sa chyba tak bardzo nieszczęśliwi, że nie ma im co zazdrościć.
Ale wiersz dość dosłownie i dosadnie przekazuje, że to rzeczywiście bardzo "rozpuszczeni" ludzie, próżni i zapatrzeni w siebie.
Dlatego mi się podoba.

Sede! Vacante!

[em_]

Ładne zakończenie,
trochę udelikatnia resztę.
Tekst bardzo w moim guście,
dobrze napisany.
Podoba się.
Pozdrawiam

[Maryla Stelmach]

poczytałam i nawet wiersz mnie trochę rozbawił. chyba mam zabawowy nastrój. pozdrawiam.