Wojownik czeka na spokój

[Ewa Włodek]

Ograniczona przestrzeń. Mroczno. Brak powietrza.
Są drzwi, lecz ich otwarcie wymaga odkucia,
więc nie dziw, że przeważnie zamknięte na głucho.

Gdzieniegdzie czasem błyśnie światło, może – próchno,
a pancerz, co miał chronić, dziś tylko dokucza,
piach się sypie w klepsydrze, czy wino - przelewa?

[lczerwosz]

Podobno w niektórych grobowcach instaluje się od wewnątrz klamki. Na specjalne życzenie.
Nie wiem, czy trafiam komentarzem w nastrój.
Bo wiersz może dotyczyć legendarnych wręcz, wielkich ludzi, którym usypano miejsce w historii według czyjegoś widzimisię, a którzy patrzeć z grobu nie mogą, na pseudo-kontynuację swoich dzieł życia.
Legenda, to także znaczy zmyślona, przypisana historia życia (CV) agenta dowolnej maści dla ściemy.
pozdr
Leszek

[Leon Gutner]

Cała Ewa .

Z przyjemnością L.G.

[Ewa Włodek]

Podobno w niektórych grobowcach instaluje się od wewnątrz klamki. Na specjalne życzenie

ten sarkofag, Leszku, ma klamkę od wewnątrz, tylko mój wojownik coraz rzadziej z niej korzysta. Zwyczajnie - zmęczony się czuje, więc sobie jest w tym swoim sarkofagu, patrzy na piach w klepsydrze, która czasem zamienia w kielich, z całą jego symbolika, nawet ta baaardzo niegrzeczną.
Wiersz nie jest o wielkich ludziach, jest - o zwyczajnych ludziach, którzy świadomie zmagają się z życiem, cokolwiek to znaczy...

Cała Ewa .

powiadasz - taki ze mnie zmęczony wojownik? Coś w tym jest, Leonie...

Panowie, bardzo się cieszę, że wstąpiliście, daliście mojemu słowu Swój czas i powiedzieliście serdecznie.
dziękuję Wam ślicznie, uśmiechy posyłam...
Ewa

[Abi]

gdy pas cnoty odkuty
"czasem błyśnie światło, może – próchno"

życiowe to, Ewo, po ostatni nit

/A\

[coobus]

o zwyczajnych ludziach, którzy świadomie zmagają się z życiem, cokolwiek to znaczy...

Ładnie wkomponowane myśli w listopadowy klimat, wiersz niemal wyprowadza w cmentarne alejki z szerszego kontekstu.
Znowu Ci przyklasnę za magię słów

[Ewa Włodek]

gdy pas cnoty odkuty
"czasem błyśnie światło, może – próchno"

gdy się ówże pas za późno odkuje - próchno, próchno, nie światło, Abi...

życiowe to, Ewo, po ostatni nit

ano, taki miałam zamysł...

Ewa Włodek pisze:
o zwyczajnych ludziach, którzy świadomie zmagają się z życiem, cokolwiek to znaczy...

Ładnie wkomponowane myśli w listopadowy klimat, wiersz niemal wyprowadza w cmentarne alejki z szerszego kontekstu.

ano, Coob, człek czasem się zamyśli nad tym, co teraz i co lada moment, a im bliżej do tego momentu, tym zamyślenia częstsze i głębsze, a czasem - spłycone...


moi Drodzy, bardzo się cieszę, że wstąpiliście, pobyliście chwilkę i podzieliliście się ze mną Swoimi przemyśleniami...
pełno uśmiechów Wam posyłam...
Ewa