Kuracja. Recepty leworęczne

[Marcin Sztelak]

1. Obłęd:

W mojej szafie straszy, ponadto ciągle
gaśnie światło w lodówce.
Namiętnie poszukuję metafor w szparach
pomiędzy płytami chodnikowymi.

Niepisane prawa i rytuały dzielnicy skazują
na szybkie piwo w bramie. Błędni rycerze
zbierają niedopałki, zapalam świece
za zdrowie księżniczek.

Tych na ziarnku grochu i tych za firanką
– one wiedzą, że smoki nie wyginęły,
wciąż mieszkają w piwnicach,
snując głupie historyjki z morałem.

Coraz rzadziej schodzę po ziemniaki.

2.Spowszednienie:

Czarny kot przyniósł mi szczęście,
funta kłaków nie warte. Ale zawsze.
Ułożyłem piosenkę:

Mój anioł stróż leży, zalany w trupa.
Tak jak lubi – twarzą na dół.
Depczą mu po plecach.
W butach. Siły niższe mają ubaw.

Na marginesie – rękopisy płoną,
z wesołym trzaskiem.

[anastazja]

Znam Twoje wiersze, piszesz dobre, ale dzisiaj nie trafiły do mnie Marcinie

Pozdrawiam.

[lczerwosz]

poszukuję metafor w szparach
pomiędzy płytami chodnikowymi

i znajdujesz je

Czarny kot przyniósł mi szczęście,
funta kłaków nie warte

bardzo mi się to podoba

anioł stróż leży, zalany w trupa

i to

rękopisy płoną,
z wesołym trzaskiem

a to rewelka.

Ale, ten wiersz nie spójny jakiś, jak mówią konkursowi jurorzy. Musi być wiadomo, co widz ma sobie zabrać ze sobą do domu po wyjściu z kina - idea amerykańskiego filmu.
A tymczasem ten wiersz pokazuje niepołączone obrazy. Ale one się łączą w naszej podświadomości.

To jakbym ja sam oglądał poszczególne sceny opisane przez autora wiersza i dopiero odczuwał ich kompilację, jaką sobie sam tworzę.
A nie, że poeta obejrzy sceny i opowie mi co odczuł, wtedy i ja może coś odczuję.
Z tego pośrednio wynika, że czytelnik jest jakby współtwórcą takiego wiersza, co już dawno wiadomo, że ma prawo do własnych interpretacji. Ale tu zmienia się skala tego zjawiska.

Ja niedawno rozmawiałem o tym z Glo. Może ona sama się wypowie. Wytłuściłem coś, co dopiero teraz zobaczyłem, Glo mówiła, że widziała to w innych Twoich wierszach.
Myślę, że to jest niezwykła ich cecha, tu widoczna, jak na dłoni.
Pozdrowienia
Leszek

[Gloinnen]

Tak, to prawda, jest to coś, co ja sobie roboczo nazwałam "poetyką hiperłączy". Coś, co dotychczas uważane było za pewną niespójność, staje się u Ciebie (i jeszcze u paru innych Autorów) niespójnością programową, a myślowe dygresje to nie mankament utworu (przywoływany przez większość krytyków starej szkoły), lecz świadomie stosowany środek poetycki.

Wiersz nie musi być jednopłaszczyznowy, zamknięty w klatce klasycznej, arystotelesowskiej logiki i zmierzać najprostszą drogą od A do B. Przekaz ma prawo zawierać odnośniki w inne rozważania (poboczne), w inne obrazy, w inne mikro-opowieści, które czytelnik sobie "otworzy" (jak linki), albo i nie.

Odbiorca ma prawo po przekazie surfować, jak po sieci i dowolnie dokonywać określonej selekcji, albo eksplorować zasoby metodycznie. Lektura przestaje być w tym momencie linearna i ograniczona do śledzenia jednej lub kilku biegnących w konkretnym, z góry zaplanowanym i wytyczonym kierunku, myśli.

Zawsze można odświeżyć stronę, ergo zacząć lekturę wiersza od początku.

W pewnym sensie takie pisanie oddaje naszą rzeczywistość, jest zwierciadłem pewnego, naznaczonego (między innymi) rozwojem nowych technologii (systemy sieciowe) sposobu postrzegania świata.

Być może nie czynisz tego intencjonalnie, ja jednak w twórczości pewnej grupy osób, w ich stylistyce, dostrzegam właśnie takie cechy i próbuję w nich szukać analogii ze środowiskiem mentalnym, kulturowym, w którym funkcjonujemy.

Pozdrawiam,


Glo.

[Henryk VIII]

Super! , nic dodać, ująć można byłoby jedynie to:" Siły niższe mają ubaw." , bo po mojemu to jest przegadanie, jednak ogólnie - moje klimaty.