Corpus delicti

[Gloinnen]

Wielokrotnie powracam na miejsce zbrodni, jak morderca
skulony pod podmuchami grudniowej wichury, w czapce
głęboko naciśniętej na czoło.

Muszę jeszcze raz spojrzeć
ofierze w nieruchome oczy.

Pasowaliśmy do siebie - ostrze i głębia rany; najpierw
jedynie w wyobraźni, później ceglasty pył posypał się
prosto na mury. Przełknęłam chciwie
twój ostatni oddech.

To było dobre lokum, ruiny zamku, odludzie; minie cała
zima, zanim ktoś odnajdzie. Na razie krótki dzień pozwala
spokojnie krążyć, bez rozpoznania; dotykać dłoni,
okrywać własną kurtką.

Krótkie spotkania, sprawdzam, czy jeszcze coś umiem
poczuć w pęknięciach skóry; poranki troskliwie
zakładają opatrunki, kolejne warstwy szronu. Nic tu po mnie.

Leżysz tak cicho, niezauważalnie
przechodzisz w stan rozkładu
kodów. Znam na pamięć, właśnie według nich
wymierzałam ciosy.

Drżenie, fetor, miękka płynność
przemieszczają się pod palcami.
Nie zasłużyłam na tyle ciepła.

Tak naprawdę - przyszłam po twój gniew,
którym wciąż się nie mogę nasycić. Odmawiasz;
przesiąka w parującą ziemię. Biorę garściami
do ust. Za wszystko.



____________________
Glo.

[lczerwosz]

No to widać, że chyba
Czy to wróciła Żelazna Lady?
Wcale niekoniecznie.

Zastanawiam się, skąd się bierze gniew. Może z bólu. Gniew odpowiedzią na zadany ból. Docelowo z gniewu ma być drugi ból, lub tylko zamiar uczynienia. Jako rekompensata. Trzeba oddać uderzenie. Można powiedzieć, że rachunki się wyrównują, częściowo, gdy wzajemnie czyniony jest ból. Nie mówię tu o żadnej sprawiedliwości, to zwierzęce jest.
Czy zadając komuś ból oczekujemy jego gniewu. A jak gniew nie powstaje. To wzmaga wyrzuty sumienia.

Pozdrowienia,
szkoda, że tak przy trupie.
Cyfrowym. Wirtualnym.

Leszek

[Gloinnen]

Czy zadając komuś ból oczekujemy jego gniewu.

To już raczej byłaby jakaś chora prowokacja. Ale np. dlaczego w małżeństwie lepsza jest porządna awantura z piorunami, niż tzw. "ciche dni"?

Zastanawiam się, skąd się bierze gniew. Może z bólu. Gniew odpowiedzią na zadany ból. Docelowo z gniewu ma być drugi ból, lub tylko zamiar uczynienia. Jako rekompensata. Trzeba oddać uderzenie. Można powiedzieć, że rachunki się wyrównują, częściowo, gdy wzajemnie czyniony jest ból. Nie mówię tu o żadnej sprawiedliwości, to zwierzęce jest.

A jednak działa jak katharsis. Dla obu stron. Choć zawsze istnieje ryzyko przekroczenia granic (ze zbrodnią w afekcie włącznie). Dlatego jest społecznie, kulturowo nieakceptowany.

Dziękuję za przystanięcie nad wierszem.


Glo.

[Bożena]

dla mnie wstrząsający obraz- przedstawiony w wierszu- często czujemy się winni i wciąż rozpamiętujemy swoją "zbrodnię" o której poza nami nikt nie pamięta- ale stało się - była zbrodnia - jest kara- choćby ból i wyrzuty sumienia- czasem złość, że poniosło nas aż tak daleko bez możliwości powrotu, ale wciąż rozdrapujemy by ból był , by nie dać się zabliźnić ranom- ale najgorsza jest obojętność

wiersz poruszający serdeczności

[anastazja]

Tak naprawdę - przyszłam po twój gniew,
którym wciąż się nie mogę nasycić. Odmawiasz;
przesiąka w parującą ziemię. Biorę garściami
do ust. Za wszystko.

porażające - włos się podnosi na głowie, kurczę Glo.