oczyszczanie

[szarobury]

I była zgroza nagłych cisz. I była próżnia w całym niebie!
A ty z tej próżni czemu drwisz, kiedy ta próżnia nie drwi z ciebie?
B.Leśmian "Dziewczyna"


raz szarobury kocur był birbant łazęga i niecnota
wciąż ze zwyczajów dworskich kpił i ciągle drażnił się z despotą

z edyktów carskich jawnie drwił nie było żadnej rzeczy świętej
i rzecze dwór już brak nam sił przegońmy go z królewskich pięter

niech spotka go okropne zło klątwa niełaska i skaranie
nie chcemy aby brzmiał tu głos który ma etykietę za nic

dumała rada całą noc jak tu poskromić tego gbura
on rankiem przepadł taki los i taka kocia już natura

więc kiedy cię od głośnych braw rozbolą ręce uszy spuchną
to popatrz w lustro może masz na grzbiecie szarobure futro

Dodano -- 12 sty 2014, 21:10 --

[lczerwosz]

dom
tak stary że przeżył już wszystkie wspomnienia

dziurawy dach przepuścił poczucie bezpieczeństwa

Spodobały mi się te fragmenty. Spodobał się wiersz.
Leszek

[szarobury]

dom
tak stary że przeżył już wszystkie wspomnienia

dziurawy dach przepuścił poczucie bezpieczeństwa

Spodobały mi się te fragmenty. Spodobał się wiersz.
Leszek

Cieszę się bardzo, bo ten wiersz jest dla mnie ważny. Pozdrawiam

[anastazja]

opuszczony dom
tak stary że przeżył już wszystkie wspomnienia
beztroski i ciepła dzieciństwa
dziurawy dach przepuścił poczucie bezpieczeństwa

Bardzo lubię wspomnieniowe wiersze, ten taki jest, za który dziękuję, bliski mojemu sercu.
Pozdrawiam

[Gloinnen]

Wiersz bardzo mocno osadzony w klimatach gotyckich. Skojarzył mi się z piosenką Budki Suflera - "Jest taki samotny dom".
Inspiracje młodopolskie (chyba ta epoka wybitnie naznaczyła Twoją poetycką wrażliwość) wyraźne, do tego już przyzwyczaiłeś.

jeszcze u krańca nocy
różowo-białe zmartwychwstania
horyzont nabiega krwią
z rozdartej słońcem aorty
i cisza
jedyna przypadłość po sójkach
które tu miejsca nie zagrzały

Pierwsza strofa jest plastyczna, obrazowa, przemówiła do mnie. Czuć w niej ból rodzącego się poranka. Podobno ludzie chorzy na depresję najgorzej czują się właśnie rano, gdy trzeba zacząć dzień, stawić mu czoła.

w szeleście opadających liści
jest jakaś beznamiętność
ostateczność prawdy przemijania
niezauważalnej w pochodzie

Ten fragment trochę - moim zdaniem - mniej udany.

"ostateczność prawdy przemijania" ---> takie spiętrzenie słowne brzmi trochę topornie. Po części ze względu na te "ości", ale załóżmy, że to jeszcze koresponduje z szelestem opadających liści. Ale warto jednak wpuścić do tego wersu trochę powietrza (odpowiednio zmieniając składnię):
---> "ostateczność prawdy o przemijaniu", przykładowo. Albo inaczej, jak już zagra w myślach.

w pochodzie
dni i nocy tak podobnych

Ten fragment ---> należałoby zdecydowanie ująć w kursywę, jako wykorzystanie motywu z wiersza Leszka A. Moczulskiego.

do odwiecznego katharsis w mrozie i śniegu

Zastanawiam się, czemu właśnie zima kojarzy się z katharsis. Sama kiedyś o tym pisałam w wierszu. Może dlatego, że odzwierciedla symboliczna śmierć, przez którą się przechodzi ku ponownym narodzinom? Zima jest surowa, bezlitosna, dotkliwa, groźna, więc również pozwala opisać ideę "odcierpienia" przeszłości, aby możliwa była wiosenna lekkość?

tak stary że przeżył już wszystkie wspomnienia
beztroski i ciepła dzieciństwa

"beztroska i ciepło dzieciństwa" ---> nie wiem, czy konieczne. Według mnie "wspomnienia" są wyjątkowo nośne, gdybyś nie dopowiadał, jakie, wiersz ciekawiej by się czytało, a tak oscylujesz trochę w kierunku naiwności.

jestem jak ten dom

dopóki nie oprę dłoni na twoich biodrach

Przepiękna pointa. Niesie w sobie mnóstwo nadziei, opisuje oddanie, zawierzenie drugiej osobie, która stała się jak dobra przystań, źródło życiodajnego światła. Łagodny dotyk po zimowym bolesnym rytuale.

Pomijając kilka niezręczności stylistycznych - tekst przemawia do wyobraźni i działa na czytelnicze emocje Miło Cię czytać także i w tym dziale.

Pozdrawiam,


Glo.

PS. Tylko tytuł bym chyba zmieniła na inny. Oczyszczanie kojarzy mi się ze służbami oczyszczania miasta. Jest mało poetycki.

[szarobury]

Wiersz bardzo mocno osadzony w klimatach gotyckich. Skojarzył mi się z piosenką Budki Suflera - "Jest taki samotny dom".
Inspiracje młodopolskie (chyba ta epoka wybitnie naznaczyła Twoją poetycką wrażliwość) wyraźne, do tego już przyzwyczaiłeś.

jeszcze u krańca nocy
różowo-białe zmartwychwstania
horyzont nabiega krwią
z rozdartej słońcem aorty
i cisza
jedyna przypadłość po sójkach
które tu miejsca nie zagrzały

Pierwsza strofa jest plastyczna, obrazowa, przemówiła do mnie. Czuć w niej ból rodzącego się poranka. Podobno ludzie chorzy na depresję najgorzej czują się właśnie rano, gdy trzeba zacząć dzień, stawić mu czoła.

w szeleście opadających liści
jest jakaś beznamiętność
ostateczność prawdy przemijania
niezauważalnej w pochodzie

Ten fragment trochę - moim zdaniem - mniej udany.

"ostateczność prawdy przemijania" ---> takie spiętrzenie słowne brzmi trochę topornie. Po części ze względu na te "ości", ale załóżmy, że to jeszcze koresponduje z szelestem opadających liści. Ale warto jednak wpuścić do tego wersu trochę powietrza (odpowiednio zmieniając składnię):
---> "ostateczność prawdy o przemijaniu", przykładowo. Albo inaczej, jak już zagra w myślach.

w pochodzie
dni i nocy tak podobnych

Ten fragment ---> należałoby zdecydowanie ująć w kursywę, jako wykorzystanie motywu z wiersza Leszka A. Moczulskiego.

do odwiecznego katharsis w mrozie i śniegu

Zastanawiam się, czemu właśnie zima kojarzy się z katharsis. Sama kiedyś o tym pisałam w wierszu. Może dlatego, że odzwierciedla symboliczna śmierć, przez którą się przechodzi ku ponownym narodzinom? Zima jest surowa, bezlitosna, dotkliwa, groźna, więc również pozwala opisać ideę "odcierpienia" przeszłości, aby możliwa była wiosenna lekkość?

tak stary że przeżył już wszystkie wspomnienia
beztroski i ciepła dzieciństwa

"beztroska i ciepło dzieciństwa" ---> nie wiem, czy konieczne. Według mnie "wspomnienia" są wyjątkowo nośne, gdybyś nie dopowiadał, jakie, wiersz ciekawiej by się czytało, a tak oscylujesz trochę w kierunku naiwności.

jestem jak ten dom

dopóki nie oprę dłoni na twoich biodrach

Przepiękna pointa. Niesie w sobie mnóstwo nadziei, opisuje oddanie, zawierzenie drugiej osobie, która stała się jak dobra przystań, źródło życiodajnego światła. Łagodny dotyk po zimowym bolesnym rytuale.

Pomijając kilka niezręczności stylistycznych - tekst przemawia do wyobraźni i działa na czytelnicze emocje Miło Cię czytać także i w tym dziale.

Pozdrawiam,


Glo.

PS. Tylko tytuł bym chyba zmieniła na inny. Oczyszczanie kojarzy mi się ze służbami oczyszczania miasta. Jest mało poetycki.

Dziękuję, niektóre Twoje uwagi są zbieżne z moimi przemyśleniami. Tak mi ostatnio wyszło, że druga część jest nieco przegadana. Końcowy opis zapuszczonej chałupy jest dla mnie ważny, bo jest lustrem w którym odbija się puenta i nie umiem tego inaczej namalować. A co do tytułu? Ma we mnie głębokie uzasadnienie, ale oczywiście nie mogę brać odpowiedzialności za skojarzenia jakie nasuną się Czytelnikowi, a w duchu pocieszam się, że nie skojarzył się z wyłapywaniem insektów na przykład. Pozdrawiam

[ono]

zaciekawił , jednak 3 zwrotka i 3 wers w niej , jakby nieco zagmatwane

kamil

[Hosanna]

chciałabym podyskutować z treścią bo .. nie wierzę ze czyjeś biodra są odpowiedzą na smutek i bezsens a jeśli są to ..tylko biodra
siła nie moze opierać się na godowych pobudzeniach

być moze biodra nie oznaczają tylko sił damsko-męskich ani nie znaczą tylko katedry domu który tworzy kobieta

głęboko wierze ze życie
samo w sobie
ma sens
i misję do spełnienia

kobieta zaś nie powinna być ratownikiem kogoś kto bez niej nie czuje sensu

z drugiej strony
marzy mi się abym takie rzeczy umiała jak nadawać sens męskiej sile wiec
chyba jestem sprzeczna sama w sobie

bez względu na dyskusję z treścią
wiersz mi się podoba i apeluje wielokrotnie do moich archetypów choć .. staram sie z nich wyrastać

Pozdrawiam serdecznie

[szarobury]

chciałabym podyskutować z treścią bo .. nie wierzę ze czyjeś biodra są odpowiedzą na smutek i bezsens a jeśli są to ..tylko biodra
siła nie moze opierać się na godowych pobudzeniach

być moze biodra nie oznaczają tylko sił damsko-męskich ani nie znaczą tylko katedry domu który tworzy kobieta

Dziękuję, Hossano, za tak głębokie pochylenie się nad moim pisaniem.
Położenie dłoni na biodrach jest w moim odczuciu gestem intymnym, symbolizuje bliskość
i pewnie ma jakiś tam godowy charakter, niemniej nie można tego zrobić z odległości trzech metrów.

głęboko wierze ze życie
samo w sobie
ma sens
i misję do spełnienia


kobieta zaś nie powinna być ratownikiem kogoś kto bez niej nie czuje sensu

wiary w misję mogę tylko Tobie szczerze pozazdrościć i nie będę zatruwał dekadenckim jadem czystości Twoich przekonań, a to czy kobieta powinna być ratownikiem zależy tylko od definicji roli kobiety, czy ma tylko ładnie wyglądać i pachnieć czy ma być równoprawnym partnerem, a partnerstwo wyraża się również i w tym, że czasami trzeba wejść w błoto.

z drugiej strony
marzy mi się abym takie rzeczy umiała jak nadawać sens męskiej sile wiec
chyba jestem sprzeczna sama w sobie

Wiersz mówi o starości, o znużeniu już życiem, braku jakichkolwiek oczekiwań i o tym, że
tylko ta, do której się idzie, nadaje właśnie temu życiu, wobec którego peel już nie ma żadnych oczekiwań, jeszcze jakikolwiek sens.

bez względu na dyskusję z treścią
wiersz mi się podoba i apeluje wielokrotnie do moich archetypów choć .. staram sie z nich wyrastać

Pozdrawiam serdecznie

Autor mający ambicję narzucania Odbiorcy swojej wizji jest żałosny. Uraczyłaś minie najbardziej oczekiwanym odbiorem. Przeciwstawiłaś mojemu obrazowi swoją własną wizję świata, przewartościowując moje tezy wartościowałaś jednocześnie i swoje spojrzenie na rzeczywistość. Być może nawet ponazywałaś coś co się kołatało dotąd tylko w sferze przeczuć. Dziękuję najpiękniej i pozdrawiam

Dodano -- 25 gru 2013, 16:12 --

zaciekawił , jednak 3 zwrotka i 3 wers w niej , jakby nieco zagmatwane

kamil

Dziękuję, Kamilu, cieszę się bardzo, że chociaż troszeczkę się spodobał, bo dla mnie jest jak moje wyznanie wiary. Pozdrawiam