Znak czasu

[Julka]

Znak czasu

Nie warto nadaremnie wymachiwać flagą,
gdy w rwących prądach rzeki nie zbudujesz tamy.
Dziejowy przesyt skreśla pamiętne imago,
zagłuszając grzechotką ośmieszony lament.

I szalejące wichry ulegają zmianie,
gdy czyni spustoszenie syndrom niepogody.
Tęcza pięknych kolorów znów koliście stanie,
i będzie się przeglądał lazur w tafli wody.

Nikt nie może oberwać kolorowych skrzydeł
szybującym pod niebem zwiastunom wolności.
Jak z szat odarty błazen, zapłoniony wstydem,
pozostanie w zapisie, że tu kiedyś gościł.

Wśród piękna świata idzie, człowiek za człowiekiem.
Odkrywa tajemnice i odchodzi z niczym.
Zostawia pokoleniom swój skarb pod opiekę,
który donośnym głosem, znakiem czasów krzyczy.