piszę dla kobiety z cukierni

[iTuiTam]

• • • piszę dla kobiety z cukierni...
      przy Wiślickiej tamtej zimy
      ważyła sernik z polewą
      klientce która musi wierzyć
      świeży niekwaśny pani wróci po następny
      zapewniam
      
      o godzinie piętnastej dwadzieścia siedem
      jest już szaro
      za piętnaście siedemnasta w gamie pojawia się indygo
      
      kobieta z cukierni marzy o wygodnych butach
      z reklamy i bieliźnie z wkładki w arlekinie
      pożycza arlekiny od sąsiadki emerytowanej
      nauczycielki dyrektorki zespołu szkół
      
      podzielone pokoleniami i szkołą
      wchłaniają te same marzenia
      które przenigdy
      kobieta z cukierni zakłada ciepły beret
      ośmieszany przez jeżdżące w beemwu
      gdzie kontrolowany wiatr jest ciepły
      zakłada rękawiczki i zapina ostatni
      
      zamek w drzwiach odskakuje
      rozwarta szczęka przedpokoju
      kobieta z cukierni kładzie torbę na stoliku
      kuchnia z małym oknem
      jest ciemno gdy zapali lampę ciemniej
      żółte światło przytłacza
      
      kobieta z cukierni przy Wiślickiej
      włącza telewizor w dużym pokoju
      stoi fikus pod sufit marzenie i sny po kątach
      o papużkach i bikini i o jego plecach
      które smaruje olejkiem
      najpierw delikatnie potem namiętnie
      żeby się obudził
      między piętnastym i szesnastym pallmallem
      
      pod żółtą lampą w sypialni poczyna
      życie które przyjdzie krzykiem
      
      
      
      © iTuiTam
      dwudziestego dziewiątego dnia stycznia 2010 roku

[ono]

• • • piszę dla kobiety z cukierni...
      przy Wiślickiej tamtej zimy
      ważyła sernik z polewą
      klientce która musi wierzyć
      świeży niekwaśny pani wróci po następny
      zapewniam
      
      o godzinie piętnastej dwadzieścia siedem
      jest już szaro
      za piętnaście siedemnasta w gamie pojawia się indygo
      
      kobieta z cukierni marzy o wygodnych butach
      z reklamy i bieliźnie z wkładki w arlekinie
      pożycza arlekiny [/b]je od sąsiadki emerytowanej
      nauczycielki dyrektorki zespołu szkół
      podzielone pokoleniami i szkołą
      wchłaniają te same marzenia
      które przenigdy
      kobieta z cukierni zakłada ciepły beret
      wyśmiewany przez te z beemiaków
      z kontrolowanym ciepłym wiatrem
      zakłada rękawiczki i zapina ostatni
      
      zamek w drzwiach odskakuje
      rozwarta szczęka przedpokoju
      kobieta z cukierni kładzie torbę na stoliku
      kuchnia z małym oknem
      jest ciemno gdy zapali lampę ciemniej
      żółte światło przytłacza
      
      kobieta z cukierni przy Wiślickiej
      włącza telewizor w dużym pokoju
      w rogu fikus skrywa marzenie i sny po kątach
      o papużkach i bikini i o jego plecach
      liście smaruje olejkiem
      najpierw delikatnie potem namiętnie
      żeby się obudził
      między piętnastym i szesnastym pallmallem
      
      pod żółtą lampą w sypialni pocznie
      życie które przyjdzie krzykiem
      
      
      
      © iTuiTam
      dwudziestego dziewiątego dnia stycznia 2010 roku

bardzo podoba mi sie wiersz , jednak jest trochę niepoukładany i nieco przegadany, ale...ma cudowny klimat. zaproponowałem ci wyczernione/pogrubione minimum do wycięcia i lekkie zmiany pochylonym drukiem. czy skorzystasz twoja wola


kamil

[lczerwosz]

świetnie czujesz kolory, co zrozumiałe.
Wiersz opowiadanie, lubię.

jest ciemno gdy zapali lampę ciemniej

Piękne, ale bardzo smutne. Jak reszta. Pytanie takie: czy Twój smutek, jako autorki, mój, jako czytelnika ma jakiś związek z poczuciem szczęścia PL-ki - kobiety z cukierni. Marzenia, sny mają wszyscy, beret zamiast ciepłego samochodu, praca w cukierni, niewygoda. To nie wyznacza warunków szczęścia. Ale jest nim zapewne ten przyszły krzyk i te sprawy, co do niego doprowadzą.

[coobus]

pod żółtą lampą w sypialni poczyna
życie które przyjdzie krzykiem

Zawsze czekam na Twoje wiersze, bynajmniej niezmęczony obrazami, bo jest w nich coś. Nie grozi mi przesyt, dawkujesz je oszczędnie. To samo uczucie sytości przy tym, jak i przy wcześniejszych

[411]

Kraze wokól Twojego wiersza od kilku dni.

Nie lubie dlugich wierszych - opowiesci sa dobre w postaci przyziemnego kawalka prozy, wierszowe historie mnie nuza i zabieraja cala przyjemnosc "wspólczytania".
Ale u Ciebie jest inaczej.
Twoje wiersze sa jak Twoje obrazy - moga istniec samodzielnie, czasem potrzebuja uzupelnienia w postaci kilku slów, a czasem jedno, najmniejsze slowo niszczy obraz obrazu.

Ten jest obrazem obrazu.
I tytul - taki zwyczajny, taki codzienny - a zaciekawia. Moze dlatego, ze ci "najmniejsi" sa najciekawsi?

Co tu duzo gadac, podoba sie bardzo, szczególnie:

o godzinie piętnastej dwadzieścia siedem jest już szaro za piętnaście siedemnasta w gamie pojawia się indygo

gdzie kontrolowany wiatr jest ciepły

rozwarta szczęka przedpokoju

jest ciemno gdy zapali lampę ciemniej

życie które przyjdzie krzykiem

Klaniam sie,
J.

[Damian Sawa]

Lubię Twoje wiersze. Pozdrawiam!

[Alek Osiński]

Podoba mi się ta narracja, w środku jest jakby odrobinę przegadania,
jak dla mnie ten fragment

ośmieszany przez jeżdżące w beemwu
gdzie kontrolowany wiatr jest ciepły
zakłada rękawiczki i zapina ostatni

ale historia wciąga na dobre i złe...

Pozdrowienia:)

[atoja]

jeden dzień z życia tak wielu z nas... wyrazista realność obrazu jest metaforą

[Ewa Włodek]

jeden dzień z życia kobiety - zwykłej, najzwyklejszej, chciałoby się rzec. Kobiety, która ma marzenia, a te - niestety - skończą się - krzykiem. Oby to był tylko krzyk, kończący koszmarny sen...

smutno, Elu, smutno i prawdziwie, niestety...
uśmiechy posyłam...
Ewa

[iTuiTam]

Mili moi Wszyscy
bardzo dziękuję za czytanie i komentarze.
Mam nadzieję, że nikogo nie obrażę, jeśli odpowiem za kilka dni, ('trudniejsza' strona życia dała znać o sobie, jak to w życiu).

ciepło pozdrawiam
iTuiTam