sztampa

[Sede Vacante]

Baaaardzo mi się podoba.
Jakby zwrócenie uwagi na to jakimi błahostkami zajmują się ludzie, nie dostrzegając piękna w najdrobniejszych szczegółach. Jakby o umieraniu romantyzmu.
Chyba, tak to czuję.
Ale jak ładnie, jak łaaaadnie opisane.

[Ania Ostrowska]

Cieszy mnie bardzo Twój odbiór Dziękuję za komentarz

[Gloinnen]

Osobiście nic bym w tym wierszu nie zmieniała. Owszem, ja jestem również zwolenniczką oszczędności i nie lubię przegadywania, ale jednak trzeba brać pod uwagę konwencję.

Może jedno:

widzę rzęsę na twoim policzku

Bez "twoim"?
W końcu trudno zobaczyć na swoim, prawda?
A skoro dwa wersy dalej masz drugoosobowe "patrzysz" - to sytuacja się dostatecznie klaruje. Początkowa niepewność co do relacji może być atutem, gdyż czytelnik ma możliwość, by obserwować scenę i to, co się na niej dzieje - stopniowo... Ja tak lubię.

W każdym razie sugestia - do przemyślenia.

Ogólne wrażenie - przyjemne. Mamy do czynienia z potoczną relacją z ulicznego życia, próbą uchwycenia chwili, poetycką zabawą w carpe diem. Tekst przywodzi na myśl videoclipy, które nieraz właśnie w ten sposób są konstruowane - migawki codziennych sytuacji, odnajdowanie perełek w szarzyźnie. Tytuł może trochę odstraszać. Lepiej byłoby tę sytuacyjną stereotypię przełamać już od samego początku. Nie dawaj do zrozumienia, że będzie banalnie, skoro dalej właśnie banał jest punktem odniesienia do zrozumienia treści.

Mogę się oczywiście mylić. Po prostu kilka uwag przyszło mi na myśl.

Pozdrawiam,


Glo.

[Ania Ostrowska]

Dziękuję Glo Z pewnością dobrze przemyślę Twoje sugestie zmian, zanim zacznę gmerać. Muszę przyznać, ze dawno mi się nie zdarzyło, by wobec jednego tekstu otrzymać tak szerokie spectrum informacji zwrotnej - prawie od krańca do krańca I bądź tu teraz człowieku mądry... Pozdrawiam

[Roklin]

Delikatna opowiastka z życia codziennego, z "przepraszającą puentą", podoba mi się/ Bardzo urokliwy wierszyk. Najsłabszy jest tytuł, przyznam, że przeczytałem go dopiero na końcu, kompletnie nie pasuje. A reszta? Diabeł tkwi w szeczgółach... pozdrawiam

[Ania Ostrowska]

witaj, Roklinie ogromnie mi miło Ciebie tutaj zobaczyć Zrobiłeś mi niespodziankę nie lada odkurzając ten stary wiersz, zupełnie o nim tutaj zapomniałam Miałam dłuższą przerwę na ósmym piętrze, teraz próbuję wracam, ale do działu prozy. Cieszę się, że Ci się podobało, tytuł miał być elementem układanki; napisałam o tym więcej w odpowiedzi na wcześniejszy komentarz, Pozdrawiam Cię bardzo serdecznie - Ania

[ono]

przeczytam następne twoje wiersze - wtedy sie określę


kamil

[Ania Ostrowska]

Dziękuję Ci, ale moje wiersze tutaj nie są żadną reprezentacją, to dość przypadkowy zbór bez ładu i składu, na dokładkę dawno nie odświeżany. Ale jeśli mogłabym liczyć na Twoja opinię, to wkleję zaraz jeden z nowszych. Pozdrawiam