kaskada

[Alek Osiński]

mi się gładko czyta, może nawet za gładko, jakby toczyło się szklane paciorki
rzekłbym, że utwór udany a nawet nanizany:)

[Miladora]

Dziękuję - jeżeli nanizany, to w zasadzie zasługa rytmu.

Dobrego

[Intarsja Lumiere]

spłowiały oczy bogom sfinks umarł przed wiekami
nikt nie zadaje pytań a każdy zna odpowiedź
wokoło tylko pustka stłoczonych zewsząd ludzi
nikomu dzisiaj Hebe nie poda już nektaru
i w hesperyjskim sadzie ostatnie jabłko spada

ambrozja zapoznana nie szuka konsolacji
gdy z boskiej szaty spełzły odcienie purpurowe
dziś chętnie się oddaje jedynie cudze życie
pamięci nie wzruszają milczące usta bogów

czas budowniczych katedr wytrącił dłuto z ręki
już dawno pozacierał kamienne sygnatury
a pod powierzchnią wody nakreślił akronimy

zza bramy o wielkości poczętej na dnie oczu
wydobył kwant refleksji świadomość i niewiedzę

czy w panteonie imion istnieją czyjeś twarze

Cacuszko, witam Poetkę

[Miladora]

A ja lubię wszelkiego rodzaju intarsje.

Zaraz tam poetkę. Eksperymentatorkę raczej.

Dzięki, Lumiere, za wizytę.

[meandra]

no sonet, sonet w najlepszej z odsłon. ładnie poprowadzona myśl.
podoba się.


pozdrawiam ciepło

[Miladora]

Dzięki – tak pomyślałam, że Meandra nie zgubi się jednak w tych meandrach.

Ale chyba to nie sonet jednak – inna budowa. ;(

Lubię tę zieloną różę, chociaż Glo określiła ją jako główkę kapusty.
Dobrego…

[Gloinnen]

Ja mam co do tego wiersza mieszane uczucia. Zgadzam się po części z Nathirem, że tekst jest bardzo rozpisany. Rozumiem, że to ze względu na rytmikę, ale ja osobiście w poezji nierymowanej wolę prostotę. Werbalny minimalizm, jeśli wolno mi to tak nazwać.
Nie miałam problemu ze zrozumieniem, ale nie lubię w wierszach nagromadzenia mądrych słów. To, co interesujące dla erudyty, odstrasza przeciętnego czytelnika. Zresztą, wolę bardziej zmysłowość wierszy, oddziaływanie na wyobraźnię i psychikę, niż zmuszanie do rozszyfrowywania nadmiernej ilości kulturowych kodów. Owszem, ubarwiają one nieraz zapis, ale nie w nadmiarze.

U Ciebie wkradło się sporo patosu: "spłowiały oczy bogom", "wokoło tylko pustka", "pamięci nie wzruszają milczące usta bogów"... To najbardziej jaskrawe przykłady... Zbyt głośno bije ten dzwon. A zwłaszcza ta pustka... No proszę Cię...

Potem - jak już wspomniałam - nie podoba mi się nadmierna ilość "uczonych" terminów - jak choćby "konsolacja", "akronimy"... Dużo też metafor dopełniaczowych, za którymi osobiście nie przepadam: "pustka ludzi", a zwłaszcza - "kwant refleksji" - ta ostatnia straszliwie napuszona, według mnie.

Wiersz raczej z tych, które można ewentualnie obdarzyć uznaniem za formę, doskonałą konstrukcję, zabawę toposami - ale chyba przeintelektualizowany. Takie jest moje osobiste odczucie.

Pozdrawiam,


Glo.

[Miladora]

Nie ma sprawy, Glo.

Różne rzeczy się pisze, ponieważ gdy rodzą się jakieś myśli, trudno sobie nałożyć kaganiec.
Zresztą próbuję wszystkiego, bo lubię zmagania z treścią i formą.
Na pewno nie jest to jakiś wyraźnie nowoczesny wiersz z tymi odniesieniami, także do mitologii. To pewna konwencja, więc i inne środki. W wolnych wierszach nie stosuję metafor, tyle że mniej mnie pociągają, mimo że jestem w zasadzie prozaiczką i powinny leżeć mi bardziej, niż białe czy rymowane.
Nazwijmy to ćwiczeniem warsztatowym i już.

Dzięki