*

[zOJA]

***

[emcek]

naprawdę udana wiwisekcja z mnogością celnych metafor i przenośni

[zOJA]

dziękuję

Dodano -- 22 cze 2014, 11:43 --

dziękuję

[lczerwosz]

sa­mot­ność mnie
zdradziła, mi­mo iż spełniałam wszys­tkie jej zachcian­ki.

Może było przyjąć strategię walki. W końcu i tak, wydaje się, że mięso wyszło ze skóry.
A co to wiersza. Bym go dopieścił językowo. Bo obok niebanalnych myśli dajesz wyświechtane zlepki słów: ostrze noża, szczerzenie zębów, ob­gry­zanie przez czas, ob­dzieranie ze złudzeń, na­go przed lus­trem, czuć przez skórę.
I drobiazgi:

mi­mo iż spełniałam

przecinek;

czy będę bar­dziej zno­sina

znośna;

ob­serwuję jak z ran wy­padają różne pos­ta­cie
niektóre piękne in­ne ob­gry­zione przez czas

przecinek, kropka lub nawet więcej znaków interpunkcji potrzeba w tym wierszu.
Ta myśl jest dobrze napoczęta, ale nie pasuje mi przeciwieństwo piękna i obryzienia przez czas. Nie mówiąc, że słowo obryzione jest w tym kontekście okropne. Ale to już moja subiektywna ocena. Na pewno ma związek z zębem czasu, który bym skrytykował, jako wyświechtany zwrot.

[eka]

Zatrzymuje Twój wiersz pytaniem o zakres człowieczeństwa w kontekście porażek, a w domyśle sukcesów oraz pointą - samotność nie stała się opoką przed złem. Motyw lunarny w tytule pewnie ma sugerować noc psychiki peela, ale przecież księżyc także towarzyszy szczęściu, dlatego zmieniłabym tytuł na np. wiwisekcja.
Dobry wiersz, ale interpunkcja jest niedopracowana, a przecież posługujesz się w nim charakterystyczną składnią prozy.
Mam nadzieję, że nie zrobiłam błędu, tak ją korygując.


czy będę bar­dziej ludzka, gdy poz­wolę,
by na os­trzu noża tańczyły ru­dawe li­nie i kwitły krop­le krwi
wy­pat­roszo­nych dep­resji?

czy będę bar­dziej zno­śna, oddzielając mięso od kości,
łamiąc kręgosłup mo­ral­ny, w którym jest mało życia?
za to śmierć ra­dośnie szczerzy zęby.

waląc pięścią w swoją przes­trzeń,
ob­serwuję, jak z ran wy­padają różne pos­ta­cie,
niektóre piękne, in­ne ob­gry­zione przez czas.


ob­darta ze złudzeń, stoję na­go przed lus­trem waszych oczu,
czując przez skórę, że na­wet sa­mot­ność mnie
zdradziła, mi­mo iż spełniałam wszys­tkie jej zachcian­ki.


Pozdrawiam.

[anastazja]

O jakże dobry wiersz Zoju! Może troszeczkę w innym zapisie? Sugestia eki bdb. Jednak wiersz Twój.

Serdecznie...

[zOJA]

Ten wiersz to tak troszkę żył swoim życiem. Nazbierało się dużo treści i nie bardzo wiedziałam jakiej formy użyć. Ty bardziej dziekuję za uwagi, jaki pozostawiliście. Ciesze, się iż tez choć troszkę się podobał.

Pozdrawiam

[em_]

Wybacz, że sobie pozwalam, ale wyrzuciłabym stąd kilka drobiazgów :
czy będę bar­dziej ludzka, gdy poz­wolę,
by na os­trzu tańczyły ru­dawe li­nie i kwitły krop­le
wy­pat­roszo­nych dep­resji.

czy będę bar­dziej zno­sina oddzielając mięso od kości
łamiąc kręgosłup mo­ral­ny w którym jest mało życia,
za to śmierć ra­dośnie szczerzy zęby

waląc pięścią w swoją przes­trzeń,
ob­serwuję jak z ran wy­padają różne pos­ta­cie
niektóre piękne in­ne ob­gry­zione przez czas


ob­darta ze złudzeń, stoję na­go przed lus­trem
czując przez skórę, że na­wet sa­mot­ność mnie
zdradziła, mi­mo iż spełniałam wszys­tkie jej zachcian­ki.

Ogółem wiersz bardzo mi się podoba, jest tu kilka świetnych momentów.
Pozdrawiam