Verbum vitae

[Gloinnen]

1.
Słowo. Bywa nadgorliwe, rodzi się
przedwcześnie, aby dochodzić do siebie
w inkubatorze zaciśniętych ust. Odżywiane
dożylnie; w gorączce, w gniewie, który
przechodzi wszystkie stadia rozwoju.
Wyobrażenie o pierworodnym.
Od różowego owocu morwy do wiersza
o twarzach starych mężczyzn, wstawionych
zamiast szyb w okna wiejskich chałup.

2.
Słowo. Wschodzące brzegiem żywopłotu
zamiast szpaczych skarg. Tam, gdzie
nikt nie zasiał. Zbierz się, zbierz
samo w sobie, albo w ciemne kosze. Bez dna,
niedonoszone przez oddech
do jutrzni. Świt ścieka po brodzie
słodkawym sokiem, pachnie czereśniami.
Aż po ostatnią sylabę, do ostatniej
wybełkotanej głoski. U zarania.

3.
Słowo. Dopiero to, co zapomni się powiedzieć,
może przejrzeć w ukryciu. Światło
znajduje drogę między liśćmi, na przestrzał
krtani. Język, sad, w którym czają się
nieistniejące odmiany czasu. Gdy dłoń sięga
po niedojrzałe jabłko, ktoś znów przyzywa
dzień po imieniu.



____________________
Glo.

[haiker]

inkubatorach zaciśniętych ust - rozumiem znaczenie i intencję, ale tu puściłem pierwszy raz pawia. Na szczęście ta maligna kończy się przenikliwym:

Wyobrażenia o pierworodnym.
Od różowego owocu morwy do wiersza
o twarzach starych mężczyzn

Druga znakomita - szczególnie porywa Wschodzące brzegiem żywopłotu zamiast szpaczych skarg. Może podoba mi się dlatego, że jest jakby streszczeniem, digestem moich wierszy.

Światło pomiędzy liśćmi ok - ale po co krtań?

Każdą cząstkę zacząłbym od "słowa". Właśnie tak. Na początku każdej "słowo" w l. poj. i po niej kropka.

[januszek]

Słowa. Bywają nadgorliwe,

- nie takie nie są słowami życia, raczej przeciwko niemu

Słowo. Wschodzące brzegiem żywopłotu
zamiast szpaczych skarg. Tam, gdzie
nikt nie zasiał.

czyli wszystkie oprócz owego Pierworodnego Siewcy - jak chwasty/czyżby na spalenie (zbierzcie się)/

Dopiero to, co zapomni się powiedzieć,
może przejrzeć w ukryciu.

- słowo życia bez ożywienia
czyli Nic o słowie życia, jedynie to:

ktoś znów przyzywa
dzień po imieniu.

ale to za mało po tak obiecującym tytule
przynajmniej jak dla mnie.

[eka]

Zbierz się, zbierz
samo w sobie, albo w ciemne kosze.

Zaduma, refleksja i modlitwa do słowa. Poruszył ten tryptyk, najbardziej część druga.
Uderzające głębią i celnością porównania i metafory.
Bardzo...
I jakby kontynuacja "zagubień" poprzedniego wiersza.



A inkubatory... myślę podobnie jak haiker.

[Adela]

Wnikliwy, wyważony wiersz. Piękne metafory, sedno - "ściekające po brodzie".
Przeczytałam z przyjemnością.
Pozdrawiam,
A.