odbitki

[Adela]

Wieża Žižkov stoi we mgle.
Po jej naskórku wspinają się rzeźby niemowląt,
na naszym zdjęciu wyglądają jak mrówki.

Jest sobotni wieczór światła latarń podskakują w oknie,
rzucając blask na ciebie w kajaku, a potem na rybach.
Nic nie narusza łagodnej chwili palącej trzcinę,
w przepaści ostatnich słów gdy kołyszemy się na molo.
Cichy płomień porywa naszą historię.

Jutro przewietrzę mieszkanie,
dzieci na podwórku będą bawić się w dom.
Coraz podstępniej przeszłość podkrada nam czas
te parę cukierków w kieszeni pozostawionych na później.

(wiersz po poprawkach)

[haiker]

Początek wyświechtany, niech by był.
Wiersz zaczyna się od drugiej zwrotki, uderzająco dobre refleksy, przy których takie sobie palenie mostów jakoś nie razi strasznie, a tylko mocno.

Cichy płomień porywa naszą historię to najpiękniejsza nuta tego wiersza.

Końcówka nawiązuje do kiczowatości początku, ale jest o całą historię lepsza.

[Alek Osiński]

Jak dla mnie - w porządku, wiersz "gada",
w sumie nic bym nie zmieniał. Początek istotny
bo wprowadza w miejsce i czas akcji, jak w antycznej tragedii,
uwierzytelnia "historię"

Pozdrawiam

[Adela]

haiker - wyświechtany początek, co dokładnie masz na myśli?
Alku, dziękuję za wizytę, komentarz.
Pozdr, A.

[eka]

Po jej naskórku wspinają się rzeźby niemowląt,

Na mnie bardzo działa, nie mogę się uwolnić od tego obrazu.

Jest sobotni wieczór światła latarń podskakują w oknie,
rzucając blask na ciebie w kajaku, a potem na rybach.
Nic nie narusza łagodnej chwili palącej trzcinę,
w przepaści ostatnich słów gdy kołyszemy się na molo.
Cichy płomień porywa naszą historię.

W pierwszym wersie brak przecinka po wieczor, a w przedostatnim przed gdy.

Pozdrawiam.