Herbarium

[Gloinnen]

Napiszę na kolanie
i na pożarcie. Ze wspólnej
miski. Choć cudze smaki
wydają się mniej wyraziste,
a znaczenia niedoprawione.

Skórka jeszcze na cytrynie,
a mięta w skarpetce.

Muszą wystarczyć słowa, z ich
zdziczałym aromatem, jak źle dobrane
wino, które nawet nie zdążyło
skwaśnieć.

Język odtwarza paradygmaty zapamiętane
z uczty. Nawet jeśli wyjątkowo
chodziło o naukę grzecznego
siedzenia przy stole i wysławiania się
bez zacięć.

Z blizn wyrośnie piołun albo lawenda
i to będzie najlepszy sprawdzian
właściwego odczytu. Nawet jeśli nikt
nie weźmie korzeni do ust.



____________________
Glo.

[januszek]

żałuję teraz ze nie zabrałem głosu w: http://www.osme-pietro.pl/tradycyjne-fo ... 15224.html
a powinienem tam napisać że niemal wszystkie ziela nabyły swe właściwości w ciężkim znoju [tzw. życia pod górkę, ...by potem ... ]

tu jest coś nie tak,
bo albo peelka jest zniewolona [pośpiechem]
albo jakaś nieswoja, bo :

Skórka jeszcze na cytrynie,

, i dlatego:

wino, które nawet nie zdążyło
skwaśnieć.

zupełnie niepotrzebnie bo przecież i piołun i lawenda
leczą, byle tylko nie podawać w jednej misce.
a na miętę też
jeszcze przyjdzie pora.

[haiker]

Napiszę na kolanie
i na pożarcie.

Git otwarcie.
Potem to już cynglowanie papierosem. Trochę goryczki, trochę min, jakieś zalegania. To nie może być jedyny napęd wiersza.

Potem znów wzrost: Muszą wystarczyć słowa, z ich zdziczałym aromatem, bo określa granice życia i słów.

Niejasność przy paradygmatach, ale za to śliczne niby wtrącone, "ciche" słowo wyjątkowo.

Końcówka nie sprzyja jej konsumpcji, bo niespodziewanie nadęta. Wśród ziół nie ma miejsca na epopeję.

[eka]

Wiersz autotematyczny, o ryzyku związanym z porzuceniem swoistości pisania, wejściu do wspólnej innym poetyki.
Herbarium słowa, metaforycznie o twórczych pułapkach i odczytach.

Nie jestem pewna, ale czy tak nie byłoby wyraziściej?

Z blizn wyrośnie piołun albo lawenda
to będzie sprawdzian odczytu. Nawet jeśli
nie wezmą korzeni do ust.